Anayasa paketinin ilk oylaması bitti. Paketin içindeki maddelerin gerçek demokrasiye ulaşma açısından yeterli olmadığını hepimiz biliyoruz.
Ama bu yetersiz maddelerle başka bir şey oldu bu ülkede... İlk kez parlamento dokunulmayanlara dokundu.
Oysa daha iki yıl önce anayasa yapmak isteyip yapamayan, 411 oylamasıyla devre dışı kalan bir Meclis vardı. Son paketle o Meclis, hem kendi üzerindeki gölgeyi kaldırdı hem de sivil siyaset açısından yeni bir yol açtı.
Gelinen noktayı Anayasa Mahkemesi raportörü Osman Can'a sordum.
Can, şöyle diyor:
"Bu adımlarla Türkiye tarihinde ilk defa bürokratik devlet, demokrasi lehine zemin kaybediyor. Ve ilk defa parlamento bürokratik devlet aygıtına karşı güçlü bir direniş gösteriyor. Bu tarihi bir şeydir. Meclis kendi iradesine sahip çıktı. Bunu da sadece oylamalarıyla değil, politik duruş ve kararlılıkla yaptı. Kısaca devlete demokratik neşter atılıyor..."
Paketin beklentilerin gerisinde olmasına rağmen tarihi bir süreçten geçtiğimizin de altını çiziyor:
"Bu maddelerin geçmesi, değişime imkân yaratması açısından tarihi önemdedir. Bugün HSYK'nin mahkemeler üzerindeki baskısı sona ermeye başladığı andan itibaren biz yarın 27 Nisan e-muhtıracılarına da 28 Şubat darbecilerine de yargılama sürecinin başlatılabileceğini düşünüyoruz. Bu artık Türkiye'de parlamenterlerin demokratların kuru gürültüye pabuç bırakmayacağının garantisidir. Hâkim ve savcılar bu konuda daha dirayetli adım atabilme imkânına sahip olabileceklerdir."
Osman Can'a pakete yönelik eski yargı mensuplarının eleştirilerini hatırlatıyorum.
Şöyle cevap veriyor: "Bazı insanlar şeytanı taşlayarak kariyer elde eder, şeytan öldüğü zaman kariyer biter. O yüzden şeytana dokunulmaması, şeytanın öldürülmemesi gibi bir refleks geliştirirler. Devlet aygıtının demokratikleşmesi ihtimalinin ortaya çıktığı yerde eski özgürlük ve demokrasi söylemlerinden yan çizenlerin genel psikolojik durumu bu... Eski kuşak siyaset, eski kuşak yargıç tipolojileriyle biz yarınımızı inşa edemeyiz."