Avrupa'daki kriz gündemimizden çıkmış gibi görünüyor. İç sorunlarla öylesine meşgulüz ki Avrupa'da olup bitenleri, sanki bizim öykümüz değilmiş gibi, yok sayabiliyoruz. Oysa bu kriz, aynı zamanda bizim derdimiz. Teğet geçmesi, rüzgârıyla savrulmamıza mani değil. IMF'nin "daha fazla güç" talebi, Avrupa krizinin daha da derinleşeceğiyle gerekçelendiriliyor. Komşumuz Yunanistan'ın ikinci kez iflası, AB'ye yarım trilyon dolarlık katkıyı keseceğini vaat eden Sarkozy, devrilme sırasını bekleyen İspanya, Portekiz ve diğerleri... Siyasi analizler; krizin AB'nin siyasal entegrasyon süreci üzerinden giderken, ekonomistler, İspanya için "İkinci Yunanistan" tahmini yapmaya başladı bile. Troyka'nın, güçlendirilmiş IMF'ye rağmen krizi iyileştirmek için ihtiyaç duyduğu kaynak olarak 3 trilyon euro bulsa dahi, zamanında atılmayan adımlar yüzünden "fazlaca umut" taşımayacağı karamsarlığı hâkim.
Hayatı finansman üzerinden okuyanlar için AB krizine "henüz etkin ve yetkin bir çözüm" bulunamadı. Ancak krizi farklı okumak da mümkün. Belki de sorun "finansal" değildir. Hal böyle olunca, çarenin de finansal araçlarla aranması beyhude olabilir.
Bir mükemmellik makinesi olarak AB'yi tanımlayan Dünya Bankası analizine baktığımda, kaynakları aşırı kullanan bir yaşam tarzını görüyorum. Böylesine fazla "girdiye" ihtiyaç duyan bir süreç "sürdürülebilir" olamazdı. Geçmiş çağlarda bunu "sömürgeler" ile hallediyordunuz. Bu çağda "kaynak sömürmeyi" menkul araçlar, türevlerle sağladınız. Fakat kaynaklar sonsuz değil ve AB dışındakilerin de iştahı, Avrupalılardan az değil.
Gandi "basit yaşa ki, başkaları da var olabilsin" diyordu. AB ve ABD eksenindeki yaşam tarzının, küresel kaynakları aşırı tüketen yapısı sorgulanmadıkça, krize kalıcı çözüm sağlanamayacak gibi geliyor bana.