Sanayimizin strateji belgesi, yılını doldurmak üzere... Bize söylediği, 4 yılın sonunda "orta ve yüksek teknolojili ürünlerde Avrasya'nın üretim üssü olmak" için mesafe alacağımızdır ve 3 yılımız kaldı.
Belge, Türkiye'nin hangi sektörlerde küresel rekabette öne çıkacağından ziyade "yatay sanayi politikası alanları" üzerinden bir "yürüyüş" öneriyor.
Her ne kadar otomotiv, makine, beyaz eşya, elektronik, tekstil hazır giyim, gıda ve demir çelik sektörü bu belgede "politika alanları" olarak sıralansa da 72 eylem planı, sanayinin dönüşüm gayretine yönelik dinamikleri önceliyor.
İhracatının %93'ü sanayi malı olan, sanayi üretiminin de %65'i ithalata bağlı ve "fasoncu, ürün odaklı, yerel üretici" görünümüyle Türkiye'nin "odaklanma ihtiyacı" bu belge sayesinde daha belirgin hale gelmiş bulunuyor.
Avrasya'nın üretim üssü haline gelebilmek, orta ve yüksek teknolojili ürünlerle mümkün olacak ise akla gelen soru "bunu, kimler, hangi önceliklerle üretecek?" oluyor.
Durduk yerde bu belgeyi gündeme getiriyor değilim. Temel sorun hâlâ değişmedi; belgeye sadakati test etmek için 1 yıl "yeterli zaman" ve "ilerleme raporu" niteliğinde bilgi ihtiyacı oluştu. İkincisi de bu hafta TÜSİAD'ın hazırladığı "yüksek büyümenin önündeki kısıtlara dair önceliklendirme" çalışması, strateji belgesiyle bütünleştirilebilir mi?
Bana göre sanayi belgesi, bu haliyle, devlet dairelerindeki "yangın talimatına" benziyor. Hatırlayın, neredeyse çöp kutusu hariç bütün dolap ve masa üzerinde "ilk kurtarılacaktır" yazar. Önceliklendirme sorunu çözülmediğinden itfaiye de "önemli ile öncelikli arasındaki farkı" bilemez, anlayamaz. Sanayi Stratejisi Belgesi'nin yeni sürümü, bu açıdan önem kazanıyor.