Her yöreyi kalkındıralım derken, elimizde; Ankara'daki uzmanların yöreyi töreyi bilmeden masa başında hazırladığı "kalkınma planları" vardı. İşin tuhafı, iklimi, faunası, florası ayrı olsa da herkes için "aynı plan" dayatılırdı.
Tıpkı Sovyet Rusya'daki Gossplan modelindeki gibi; "sanayileşme" üzerinden yürünecek ve bu sayede sözüm ona "muasır medeniyetleri düzeyi" yakalanacaktı. Olmadı, olamadı, olamazdı da...
Çünkü tarihi kültürel miras, doğal kaynaklar ve yerel kabiliyetler gözetilmeden, şablon KİT'ler ile yürünmek istendi. Kaynakları israf eden bu yaklaşımın bedelini, eşit kalkınamamış Anadolu ile ödedik. Üstelik sanayileşmenin "tek şablon" olmadığı gerçeğiyle de yüzleşerek...
Bir başka ezberimiz; tarımdan kurtulma üzerineydi. Tarımdaki nüfus, gelişmemişlik ölçüsüydü ve eğer sanayileşmemişseniz, uygarlığın taşrasına düşmüş olurdunuz.
Şükür ki bugün zihin yapımız, bu "artık kullanışsız hale gelen" ezberlerin ötesine taşmış durumda. Henüz yeterince gelişmemiş illerin, kalkınma için, gelişmiş illerin adımlarını birebir izlemek zorunda olmadığını anladık. Aksine; küreselleşmenin sil baştan şekillendirdiği dünyada, "yeni üretim fonksiyonlarını" benimser isek, diğer gelişmişlerin dahi önüne geçebilme fırsatları doğdu.
Aydın, bu bağlamda kendi "aydınlanma çağı"nı, zihniyet reformuyla başaran illerimizden biri. Belediye Başkanı Özlem Çerçioğlu'nu dinlerken, "sanayileşme şartını", sorgulama ihtiyacı hissediyorsunuz. Neticede Aydın'ın rekabet avantajı, farklı alanlardan geliyor ve ille de sanayileşmek gerekiyorsa, bunun tarım üzerinden olabileceği "cüretini" yakalıyorsunuz.
Tarım, zengin eder mi? Tabii ki evet. Bilgi toplumu habitatı torunlarımızın bizden daha az iştahlı olacağını gösteren hiçbir maddi delil yok.
Aydın'ın bu "akıllı tercihi" bir sonraki adımda kentin Rönesans dönemini kuracak. Nitekim şimdiden dönüşmeye başlayan kent, bu aydınlanma çağının habercisi gibi...