Kolay para, kısa yoldan servete ulaşma kavramını tanımlıyor.
Kazandığından fazlasını harcama eğilimi, ürettiğinden daha fazla tüketme alışkanlığı ve bütün bunların beklentisiyle var ettiğimiz titanlar.
Titan saadet zincirleri, tam da bu ruh hali ikliminde oluşuyor.
1980 sonrası banker facialarına bakın; Kastelli, "bire üç vereceğim" diye çıkageldi, hepimiz tüm birikimlerimizi teslim etmek için sıraya girdik.
Bond çantalı bankerler döneminde benzer havuca yüz binler kanıverdi.
İmar ve Adabank, döviz faizine piyasanın 3 katını verdiğinde evini dahi satıp bankaya koşanların kuyruklarını hatırlıyorum.
Peki ya gurbetçilerimiz? "parana bire beş kazandıracağım" diye ayağına gelenlere, çuvallar dolusu markları sorgusuz sualsiz emanet ettiler.
Ve daha yakın tarihteki titan saadet zincirleri. İnternet üzerinden "para transferine yardım et, milyon dolar kazan" mesajları...
Nimete koşarken içindeki titanı dinleyenlerimiz daha sonra "bankerzede, dövizzede, titanzede" oluveriyorlar. Tabii ki birilerini de "zade"leştirerek...
Temel yaklaşım aynıdır; Kolay kazanç vaadi... Öyle bir dünya tanımlanır ki "iştahınız kabarır" ve asla ilgisiz kalamazsınız.
Hiç kimse size durduk yerde servet önermez. Varlık Barışı'ndaki titan uyarısı boşuna değil. Benim uyarım, içimizdeki titanlara...
Akla yakın gelmeyen bu gibi önerilerin yaygınlaşmasında, bizdeki maymun iştahı ve kolay kazanç hevesi rol oynuyor.
Bedeli ödenmemiş hiçbir nimet, hak edilmemiştir.
İnsan, ihtiyaçlarından yakalanır. Ama aç gözlü insanı, iştahından da yakalamak ve soymak, pekala
mümkündür.