Dün Türkiye'de yamyamlığın tarihine kısa bir giriş yapmıştık. 1983'te üçüncü parti olsun diye "liberal görünümlü" Özal'ın partisine izin verilmişti. TSK için siyasi liberalizm tam anlamıyla düşman bir ideolojiydi. Ama siyasi liberalizm boyutu olmayan bir kapitalizmin sakıncası yoktu. Genelkurmay Karargâhı, Batı'nın siyasal sistemi olan liberal demokrasiden hoşlanmazdı ama Batı-yandaşı bir orduydu. Batı'nın ekonomik sistemi olan kapitalizme bir itirazı yoktu. Rahmetli Özal seçim kampanyasında sadece ekonomiden bahsetmesine rağmen 1983 seçimleriyle iktidara geldi. 12 Eylül darbesinin lideri Kenan Evren açıkça emekli general arkadaşının partisini destekledi. Televizyona çıkıp Türk halkına "Bu partiye oy verin" dedi. Ona rağmen halkın çoğunluğu Özal'ı seçti.
Özal ilk iki yılında siyasi alanda hiç reform yapmadı. Tamamen Türk ekonomisini liberalleştirme yoluna kendini verdi. Ekonomide Özal politikaları çok başarılı oldu ve Türk ekonomisi çok büyüdü. Yepyeni bir girişimci sınıf doğdu. Yurtdışına hiç mal satamayan, gümrük duvarları içinde iş yapmaya alışmış, TSK kontrolündeki eski nesil Türk işadamları yerine ihracat yönelimli Anadolu kökenli işadamları sınıfı aktif hale geldi. İthalat serbestleştirildi ve bu ülkenin yurttaşları kaliteli mallara uygun fiyata ulaşır hale geldi. Özal öncesi yabancı malların satışı yasak olduğu için her şeyin Türkiye'de üretilenini almak zorundaydı Türk tüketicileri. Rekabet şartları olmadan üretilen Türk malları da kalitesiz ve pahalıydı. Bu sebeple inanılmaz bir yasadışı kaçakçılık piyasası ve mafyası vardı. Bürokratlar da bu mafyalara göz yumarak aldıkları rüşvetlerle kendi çaplarında servet elde ediyorlardı. Sadece kaçak yabancı sigara ve içki ürünleri piyasası bile onlarca mafya grubunun doğmasına sebep olmuştu. Türkiye'ye kaçak sigara ve alkol sokan gruplar habire çatışıyor ve birbirini öldürüyordu. Özal'la beraber bu yapılar da ortadan kalktı.
Özal yarattığı bu ekonomik kalkınma hamlesiyle 1987 seçimlerinden de galip çıktı. Bu seçimden sonra "Ekonomik liberalizm siyasi ayağı olmadan topal kalır" diye konuşmaya başladı ve TSK ile arasında çatışma başladı. Özal tam anlamıyla Batılı liberal bir rejim istiyordu ve kendinden önceki Demirel gibi korkak değildi. Özal "Kürt meselesini özgürlük ve demokrasiyle çözmeliyiz. Kürtlerle bir federasyonu bile tartışabiliriz" ve "1915'te olanları resmen tanısak, tarihle yüzleşsek n'olur ki?" gibi putkırıcı sözler etmeye başladı. Kendisi komünizmi saçma buluyordu ama komünist fikirleri yasaklayan Türk Ceza Kanunu'nun 141 ve 142. maddelerinin kaldırılmasını savunuyordu. Marksist yazarların içeri atılmasına karşı çıktı ve hatta ünlü Türk Marksistleriyle dostluklar kurdu. Özal'ın bu tavırları sayesinde önemli sayıda Türk Marksist entelektüeli liberalizm yönüne dönüş yaptı. Kendilerine liberal demeye başladılar. Özal aynı şekilde radikal İslamcılığa ve Kürt milliyetçiliğine de karşıydı ama bu fikirlerin de özgürlüğünden yanaydı. Müslüman dindar entelektüeller ve Kürt aydınları da Özal'ı çok sevdi.
Türkiye'yi askeri vesayet rejiminden liberal demokratik bir rejime taşımak isteyen Özal'a 1988'de bir suikast düzenlendi. Türk derin yapılanmasının emrinde ultra-nasyonalist bir militan Özal'ı öldürmek istedi. Özal kıl payı kurtuldu. Suikast sonrası da tuhaf gelişmeler yaşandı ve bu suikast davasından hiçbir sonuç alınamadı. Türkiye'nin Başbakanı öldürülmek istenmiş ama Türk yargısı bu cinayet davasının üstünü örtmüştü. Çünkü o ultra-nasyonalist militana emri veren güçler bizzat Türk devletini perde arkasından yöneten derin güçlerdi.
Özal en yakınlarına bu olayla ilgili "Halkın Başkanı oldum ama Devletin Başkanı olamadım" demişti. Özal, bu cinayet teşebbüsünü TSK'nın kendisine bir uyarısı olarak yorumladı ve bir süre reformist çabalarından vazgeçti, yine ekonomiye odaklandı. Yarın devam edeceğiz.
