1) Bir düşünce zıddıyla zenginleşir; gelişir. Oktay Ekşi, tartışma programlarında en sevdiğim muhataplarımdan biri olmuştur. Keskin düşünceleri, son derece nazik bir ambalaj içinde sunmayı bilir. Bu birinci tesbitim.
2) Düşüncelerini beğenmesem, hatta kızsam dahi, onları savunma özgürlüğüne inanırım.
3) Ekşi'nin yazmaması, yazmasından daha kötü.
Şükrü Baban'dan dinlemiştim. Takrir-i Sükûn Kanunu'yla, basın üzerinde baskı kurulduğu bir ortamda, İnönü, "Neden yazmayı bıraktın?" diye sormuş Baban'a, "Senin köşene çekildiğini gören, ülkede gayritabii bir hal olduğunu sanacak..."
Yaz, ama suya sabuna dokunma... Bu mu istenen?
4) Ülkemizde gayritabii bir hal var ya da yok. Lâkin, önemli bir kitle (diyelim ki hayır oyu verenlerin % 66'sı) endişe duyuyor, sivil diktadan korkuyorsa, kaygıları giderecek adımlar atılmalı. Ekşi'nin istifası ise, kaygıları derinleştirmeye hizmet etti.
5) Tayyip Erdoğan'ın, "Bu kadar fedakârlık yapıyorum ama takdir edilmiyorum" üzüntüsü içinde olduğunu biliyorum. Duygusal bir yapısı var. Ekşi'nin sözlerinden infiale kapılmasına da hak vermemek mümkün değil. Fakat, keşke, "Gazetecilik buysa, ben bu zihniyetle savaşırım; gereğini yapacağız, göreceksiniz" cümlesini sarf etmeseydi. Bir Başbakan savaş açmışsa, o yazarın istifadan başka çaresi kalmaz. Şimdi herkes, Ekşi'nin istifası üzerine, "Gereği yapıldı" demez mi?