Bir an için kendimi kediye tekme atıp bacağını kıran insanın yerine koyuyorum. Hedef, tekme savuramayacağım bir insan veya insanlar... Beynimin hareket merkezi, hareket emrini gönderirken, önümdeki canlı artık bir hayvan değil gözümde. Hayvan acıyla kıvrandığında cılız bir tatmin duyuyorum... Bir kedinin bacağını kırdıran nefreti iyi analiz etmeli, çünkü buradan başlayan suç yelpazesi soykırıma kadar uzanır. Örnekler çoğaltılabilir: Karısını döven adam, çocuğunu döven ana-baba...
Bebek olarak doğmamalıydık. Hipokrat yemini benzeri bir yaşam yemini ederek gelmeliydik dünyaya. "Acizlere eziyet etmeyeceğim. Edenler karşısında duyarsızlık göstermeyeceğim. Seyretmekle yetinirsem, suça ortak olmuş sayılacağım," diye başlayan... Ayrıca 3 Eylül tarihli SABAH Posta Kutusu'nda yazdığım "Hastanede kedi düşmanı" yazısından beri her gün önüme ya kadro değişikliği bahanesiyle dolaylı bir istifa ya da kıdem tazminatımın üzerine bir bardak soğuk su içmemi gerektirecek bir sözleşme konuyor. İnsanlara ya da hayvanlara eziyet edildiğini görüp seyretmekle yetinmemenin bedeli işimi ve kıdem tazminatımı kaybetmekmiş... Eminim, tarih bilinci çok daha iyi olan Musevi cemaati bu haksızlık karşısında tepkisiz kalmayacaktır.
Dr. Fazilet KARATUM