1961'de milletvekili seçildim. Bizim (Adalet Partisi) Genel Başkanımız, emekli Orgeneral Ragıp Gümüşpala idi.
Bir gün, ULUS Gazetesi'nde, CHP Genel Sekreteri Kemal Satır'ın "manşete çıkan sözlerini" gördüm:
"Gümüşpala, deli dana gibi dolaşıyor."
Başımdan aşağı kaynar sular döküldü.
Ben öyle bir kültürden geliyordum ki, eğer konuşma içinde "at" gibi, "kedi, köpek" gibi bir hayvandan söz ediliyorsa "afedersiniz" derdik, "özür dilerdik."

***
Üzüldüm, kahroldum.
Bu halimi gören bir siyasetçi bana "üzülme" dedi:
- Kemal Satır'ın sözlerine yarın "uygun bir cevap" verilir.
***
Ertesi gün "uygun cevap" bir başka gazetenin manşetindeydi. Bizim partiden Şinasi Osma, CHP'li Kemal Satır'a yanıt vermişti:
"İsmet İnönü de koca öküz gibi oturuyor."
***
Yine kahroldum, yıkıldım.
Siyasette maalesef bunlar oluyor.
Ama son zamanlarda, lisanda genel bir erozyon var.
Milletvekilinde de, sokaktaki insanda da.
Düşünceler kibarlıkla değil de, "kırıcı sözlerle, kaba saba" ifade edilir oldu.
***
İş öyle bir hal aldı ki, biriyle kibar konuşsanız, "lütfen, rica ederim" gibi sözler söyleseniz, karşınızdakinin aklından "şunlar" geçiyor:
- Neden bu kadar kibar?.. Acaba benden bir şey mi isteyecek?