Birçok mazereti soyunma odasına koyup çıkmışlardı maça. Emre "komutanlığını" ilan edince, diğer 10 kişinin O'na uymaktan başka çaresi kalmamış gibiydi.
Lille takımının beklenenin aksine daha agresif, daha istekli ve daha dikine oynamasıyla birlikte Saracoğlu'nun uğradığı şaşkınlıkta, Fenerbahçe orta sahası pas alma problemleri yaşamaya başladı. Sorun topa gitmekti ama Emre'nin dışında bu cesareti bulan olmadı.
Lider karakterinin, takım arkadaşlarına bulaşacağını bilerek stoperlerin yanına gelip top aldı Emre...
Sonra orta sahaya kadar taşıyıp, boş bulduğu ilk arkadaşına aktardı.
Sonra atağa destek verip, bir şeyler daha yapabileceği bir an bekledi. Bir tanesinde direğe takıldı, diğerinde filelere...
Fenerbahçe'nin kadrosunda barındırdığı çeşitli tiplerde oyuncular arasında "maç alan" kısmına "örnek" oyuncu olarak ismini yazdırdı. Diğerleri baksın da öğrensin diye bu çabanın cd'lere kaydedilip, Samandıra'da da kapalı devre tüm televizyonlarda birkaç hafta gösterilmesi lazım.

GERİSİ TEFERRUAT!
"Vazgeçmeyiz" çağrısı vardı yönetimin. Aranan çıkış yolunu taraftarıyla bulmak istiyordu. 50 binlik destek Kadıköy'de bu arzunun meşalesi olmaya kararlı geldi. Güiza'yı alkışladılar, bir dakika susmadan sahaya katıldılar. Tribünler pankart seline döndü, Hepsinde ayrı ayrı bir kalp, her kelimede bir kalp sesi vardı. Maçın teknik tartısı zaten yoktu. "Sonuna kadar oynayacağız" denmiş, her tekmeye kafa uzatmaya hazır hale gelmişlerdi. Defansı dört stoperden kurmak zorunda kalmıştı Daum. İlk bakışta "en azından bu maçta kafa golü yemezler" diye düşündük. Yanılmışız.
Sınırlı becerinin, aşırı motivasyonla beslenerek forma giymiş haliydi Fenerbahçe takımı. Emre; akıl-fikir ve cesareti üç kişilik barındırarak üstünde tüm eksikleri kapattı ve maça damgasını vurdu.
Bu maçın en önemli kazancı, Fenerbahçe ruhunun tekrar vücut bulmasıdır. Tribünlerin cevap verdiği sorumluluk çağrısıdır. Hep birlikte vurgulanan "vazgeçmek yok" kararıdır.
Gerisi teferruattır...