Hafta içindeki gelişmelere baktığımızda sahada tanıyamayacağımız, mücadelesiyle, hırsıyla, gol atma isteğiyle çok farklı bir F.Bahçe görmeyi umuyorduk. Samandıra'ya Çankaya Köşkü muamelesi yapılıp, her gün heyetlerle ziyaretler gerçekleşti. Taraftar, umutsuzluğa düşen oyuncuları sahalara döndürme görevini ifa etmeye çalıştı. Yöneticiler neredeyse tüm akşam yemeklerinde oyuncularla aynı yemeğe ekmek banıyordu.
Bütün bunların tek nedeni kalan maçlar için beyaz bir sayfa açıp, şampiyonluk havasını yaratmaktı. Birdenbire final havasına taşınan Konya maçının gerilimi, ilk yarıyı futbol adına çok kötü hale getirdi. Kazanmayı ilk amaç edinen F.Bahçe'nin organize olamayışının yanı sıra rakibe bir şut dışında fırsat vermeyen mücadelesi vardı.
Zico'nun Appiah'ı sağda oynatma inadıyla, Kezman'ı yalnızlığa mahkum eden analiz yeteneği, geçen maçların tekrarını sahaya getirdi. Tek fark Konya'nın oyunu tek kaleye çevirdiği dakikalarda tribünden gelen ıslıklardı. 12. adam maçı oynamaya kararlıydı ve Zico kadroya almasa da sahadaydı.
Alex de maçı farklı yaşadı. Menajerinin gelmesi, kontrat görüşmeleri işe yaramış. Çok istekliydi.
Gittikçe azalan öz güvenlerinin tükenmesine, "Yine mi?" sorularının kafalarda dolaşmaya başlamasına ramak kalmıştı ki öne geçtiler. Sonrasında rakibin azalan konsantrasyonunu iyi değerlendirip, yine bir duran topla farkı artırdılar ve maçı bitirdiler.
Bu maçtaki üç puan çok önemliydi. G.Saray ve Beşiktaş'ın zor maçlarının öncesinde puan farkını yükseltmeleri, rakiplerinin üstünde baskıya neden olacaktı. Onlarca hafta sonra ilk kez birden fazla farkla maç kazanarak morallerini de yükselttiler.
Zico umarım çift ön libero ile oynadığında maçları en kötü berabere bitirebileceğini bu maçta görmüştür. İşin kötü tarafı maçı kazandığı için Appiah'ı yine sağ çizgide oynatmaya devam edecektir. Alex'in artan performansına bakınca sabretmesi doğru. Ama kendisinin böyle bir skalası yok. Alex ve diğerleri olarak takımı oluşturduğundan, F.Bahçe'nin maça çift forvetle başlaması sadece rüyaları süslemeye devam eder.