Bir Batılı Türkologun, bizim hakkımızdaki, yorumunu hep hatırlarım. Şöyle der mealen bu Türkolog: - Türkler genellikle yanlış kararlar alır, yanlış adımlar atarlar. Ancak Türkler, son anda ve nihai noktada, mutlaka doğru kararı alıp, sorunların üstesinden gelirler.
Katılırsınız ya da katılmazsınız bu yabancının gözlemine.
Ama kabul edelim ki, yaşanan tarihi patinaj yaparak ve gecikmeli biçimde yaşıyoruz.
Sonunda mutlaka, tüm dünya ile aynı titreşim katsayısını yakalıyoruz.
Ama tren, hep rötarlı giriyor çağdaş yaşamın istasyonuna.
Matbaa, ille de, Gutenberg'den 200 yıl sonra mı Türk düşünce hayatına girmeliydi yani?
Devletçilikten ve korumacılıktan çıkmak için, mutlaka 1980'leri ve Turgut Özal'ı mı beklememiz gerekiyordu?
1974'teki Kıbrıs Harekatı ertesinde, soruna kalıcı bir çözüm üretmek yerine, işi 2004'ün sıkışık gündemine ertelemek, aklın gereği miydi?
"Kopenhag Kriterleri"ni beklemeden, Kürt Realitesi'ne, çağın gereklerine uygun biçimde yaklaşamaz mıydık?
"Sabit Kur"un ekonomiyi, 1980 öncesine benzer krizlere götürdüğünü anlamamız için, bir Çankaya Kavgası yaşayıp, 18 Şubat 2001 bunalımına girmemiz şart mıydı?
28 Şubat 1997 muhtırası ertesinde, Erbakan istifa etmeyi ve Çiller'e görevi "Erken Seçim" şartı ile bırakmayı kabul ettiği zaman, Demirel Mesut Yılmaz'ın atanmış hükümetine güvenoyu aldırmak için harekete geçmeseydi, şimdi hala süren "Yolsuzluk Soruşturmaları", gündemde olur muydu?
1970'lerde Avrupa Birliği'ne girebilecekken, "Onlar ortak, biz pazar olacağız" kompleksi ile konuyu askıya almasaydık, şimdi başka noktada bulunmaz mıydık?
Bu liste öyle uzar ki... 27 Mayıs 1960 askeri darbesinden bir hafta önce, Adnan Menderes hükümeti, "Erken Seçim" kararını ve tarihini açıklasaydı, darbeciler demokrasiyi basabilirler miydi?
Çoğunuz "The Day After" filmini görmüşsünüzdür. 1983 yapımı bu filmde, Sovyetler Batı Berlin'i kuşatır. Bunun üzerine Basra Körfezi'nde Sovyet ve Amerikan donanmaları çatışmaya girer. Sonunda Amerikan balistik füzeleri, nükleer başlıklarıyla, Sovyetler'i hedefleyerek havalanır. Arkasından Sovyet nükleer füzeleri de, Amerikan kentlerine düşmeye başlar.
Film, nükleer savaştan "Bir Gün Sonra"sını ele alır. Kentler yıkılmış ve radyasyon bulutları çökmüştür. İnsanlar yavaş yavaş ölmektedir.
"Ertesi Gün" veya "The Day After", her olay için söz konusudur.
Bir yanlış karar veya bir uzlaşmazlık önünüzde durduğu zaman, durum eski yapısını korur.
Ama "O Nokta" gelip yanlış kararda ısrar edilince, "Ertesi Gün" çok dramatik ve hatta çok trajik tabloları içerebilir.
Kıbrıslılar'ın 24 Nisan'daki referandumları da, bu çeşit bir "O Nokta"dır.
Eğer Kıbrıslı Rumlar "Hayır" derse, Avrupa Birliği'ne girseler bile, "Kıbrıs" değil, "Bölünmüş Kıbrıs"ın sadece bir kesimi girecektir AB'ye...
Kıbrıslı Türkler "Hayır" derlerse, hem onlar, hem de Türkiyeli Türkler için, gelecek cevabı bilinmeyen sorularla ve endişeli günlerle dolu olacaktır.
25 Nisan sabahı yataktan kalkıldığı zaman, "Biz son anda mutlaka doğru kararı veririz" demiş olmak varken, "Bundan sonra ne olacak" diye kara kara düşünmemelidir Kıbrıslılar.
Tarihi ıskalayıp, patinaj yapmak, gerçekten yanlış ve acıklıdır.
