İki yıl aradan sonra Viyana'ya tekrar gidip hem yaptığı evleri, hem de eserlerinin sergilendiği müzeyi bir kez daha gezince kesinkes anladım ki...
Meczup sanılan bir Mecnun'du o!
Bohem sanatçı kisvesine bürünmüş dervişti!
Modernliğin içindeki "çılgınca" yanlışları anlatabilmek için çılgın işlere imza atmıştı!
Friedensreich Hundertwasser'den söz ediyorum.
Tuhaf bir isim değil mi?

Yıllar önce "naif" havalı resimleriyle tanımıştım Hundertwasser'i.
Eğri büğrü çizgiler, daireler, kubbeler, portakal renginde akan dereler, çılgın kırmızılar, yan yana sıralanmış yamuk evler ve gözler, müthiş etkili gözler...
Sonra günün birinde Viyana'ya yolum düştü. Onun mimarlığa soyunup yaptığı evlerin önünde çocuksu bir heyecana kapılan turist kalabalıklarına tanık oldum.
Gerçekten de etkilenmemek imkânsızdır!
Öyle ya! Bu emperyal şehrin neredeyse militer görkeme sahip binaları; Otto Wagner mimarisinin Art Nouveau esintileri, Adolf Loos'un minimalist çizgilerinin orta yerinde Hundertwasser'in evleri ve kaldırımları başka bir evrene ait gibidir.
Hem şaşar kalırsınız hem de alttan alta büyülenirsiniz.
***
Yanlış anlaşılmasın!
Bu eşsiz sanatçının yaptığı çocukluk veya bir tür Disneyland arayışı değildi.
Hayır! Hayır!
O maneviyatını kaybetmiş modern dünyanın simetriye ve tek tip mimariye sığınarak asla huzur bulamayacağına inanan bir eylemciydi.
Ne diyordu Hundertwasser?
"İnsanlar yediklerinin, içtiklerinin, giydiklerinin kendilerini tarif ettiğini sanıyorlar. Oysa asıl önemli olan nasıl bir evde oturduğumuzdur. Evlerimizi gerekirse kuralları çiğneyerek biz, kendimiz yapmalıyız. Ruhumuz nasıl rahat ediyorsa öyle!"
Bunun için yapılacak ilk iş ise "kökene" dönmek, düz çizgiden ve simetri hastalığından kurtulmaktı!
İnsanın uydurduğu bir hapishaneydi düz çizgi! Evrende yoktu.
***
Yolu Viyana'ya düşen herkesin üşenmeyip Kunsthouse müzesini gezmesini isterim.
Meraklısını da uyarayım. Müzenin en üst katında yer alan ve 6 Kasım'a kadar sürecek özel bir sergide Hundertwasser'in ekolojik vizyonunu ortaya koyan çalışmaları da sergileniyor.
Ne yalan söyleyeyim, bu sefer Kuntshouse'dan çıkmak istemedim. Üç saatin nasıl geçtiğini anlamadım.
Mest oldum.
Resimlerinin tarifi zor manevi etkisi bir yana adına uygun olarak müzenin her yanına yerleştirilen minik su kaynaklarından gelen şırıltılar içimi yıkadı.
Ve dışarı çıkıp ağır ağır yürürken Hundertwasser'in şu sözü zihnimde çınlayıp durdu: "Düz çizginin Allah'ı yok!"