"Dünyanın kahramanlara değil, iyi yürekli korkaklara ihtiyacı var."
William Saroyan'ın sözüdür bu!
Derinlemesine düşünmesini bilenler için ne incelikler içerir!
Hani o "Ödlekler cesurdur" adlı pek manidar öyküsünde anlatır ya...
"Ödlekler en iyi insanlardır. Akıllarından ona buna suikast düzenlemek geçmez. Bir kulenin tepesinden etrafa ateş açmazlar, soygun yapmaz, çalıp çırpmazlar."
(Aklıma gelmişken... Doğum yeri Bitlis'te bir Saroyan Müzesi açma sözü vardı Kültür Bakanı'nın, ne oldu bu projeye?)

Cesurların adrenalin bağımlısı olduğu; kahraman savaşçıların barıştan korktuğu; "ben yiğidim" diye ortaya çıkanların "Ali kıran baş kesen" olup çıktığı tecrübeyle sabit olduğundan beri...
Sorar, sorgularız; kahramanları olmayan bir dünya daha mı iyi olurdu acaba diye?
Bakıyorum, son günlerde facebook ve twitter'da Bertolt Brecht'in bir oyununda geçen şu söz alıntılanıyor: "İhtiyacımız olan kahramanlar değil, kahramanlara ihtiyacı olmayan bir toplumdur."
Kahramanlara ihtiyaç duymayan bir toplum...
Evet! "Toplumsal huzur" belki böyle bir şeydir.
Ama hayat dediğimiz şey "güzel sözler" kadar güzel, uyumlu ve parlak değil.
Hayır! Kahramanların devri geçmedi!
Ama "kahraman"ın tanımı değişiyor, değişmeli de.
Artık savaşlar "kahraman" çıkartamaz.
Barıştır, geleceğin kahramanlarını yaratacak olan!
Mesela...
Şu ülkeyi otuz yıldır kavuran kardeş kavgasını bitirecek "kahramanlara" bugün ne çok ihtiyacımız olduğunu inkâr edebilir misiniz?
Kaybetmekten korkmadan barış için sonuna kadar çabalayacak siyasal liderlerin adını tarihin yazıp yazmaması umurumda değil...
Ben onların adını kalbime yazacağım, bu kesin!