Affetmekten konu açıldı geçen gün. Herkes affetmekten söz ettiğini sanarak "unutma"yı anlattı!.. Sesimi çıkarmadan dinledim. Bu yanılsamayı bozmak, zarif fakat süsten başka işe yaramayan bir porselen bibloyu kırmak olacaktı! Vazgeçtim.

***
Hayatım boyunca, ne olup bittiyse, neye kırıldıysam, ne canımı yaktıysa... Düşündüğümden daha çabuk affettim! Hatta kendime "affetme mevkii"ni biçmeyi yadırgadım, ayıpladım. Ama bazı şeyler var ki, ah!. Nasıl bir bela! Affetsen bile unutamıyorsun!

***
Düşünüp tasarlayarak affedemeyiz. Yaralı bilinç kolayca anlayışlı olabilir ama bağışlayıcı olmakta zorlanır. Affetmek için zamanın ve vicdanın el ele vermesi ve insanın içindeki kibir çekirdeğini yenebilmesi gerekir.

***
Almak isteyen affedemez! Çünkü affetmek vermektir.

***
Mercedes 302... Mercedes 321... Otobüs modelleri bunlar. Nereden çıktı şimdi bunlar, demeyin! Kimisi çocukluğundan bayram yemeklerini hatırlar, o yemeklerin kokularını...
Kimisi dedesinin hediye ettiği boyama kitabını... Bende ise her bayram Bursa'nın eski belediye otobüslerinin görüntüleri zihnimde canlanıverir. Hatırlıyorum. Altı yaşındaydım, bayram günüydü. Dedemlerin Çekirge'deki evinin bahçesinden caddeye bakıyor, sürekli gelip geçen otobüsleri seyrediyordum. Basbayağı âşık olmuştum onlara...

***
Sabah... Dışarıdayım. Henüz kimseler uyanmamış. Oturduğum sitenin yoları ıssız.
Ayağımın dibine küçücük bir kuş konuveriyor. Nasıl güzel ve kıpır kıpır. Neşeleniyorum. Ama birazdan onun küçücük bedeninin uyumu karşısında kendi bedenimin sakilliğini, hantallığını fark ediyorum. Bakan birileri varmış gibi nereye saklanacağımı şaşırıyorum.

***
Bazen birisinden çok sıkıldığınızı sanırsınız. Çok sonra anlarsınız ki, "onun yanındaki haliniz"den sıkılmışsınızdır.

***
Modern insan temelde ikiye ayrılıyor: Asla yalnız kalamayanlar ve yalnızlığına sığınmadan yaşayamayanlar!

***
Alaçatı'daki odamda başucumda Emily Dickinson'dan "Seçme Şiirler" kitapçığı dururdu birkaç yıl önce. Açar bakardım şu dizelere: "Daha yalnız olunabilirdi, yalnız olunmasaydı."

***
"Ya seferdir ya tahammül çünkü aşkın çaresi..."