Sokaktayım, kimsesiz bir sokak
ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun
karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

Kara
gökler kül rengi bulutlarla
kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor
yıldırımlar.
İn cin uykuda,
yalnız iki yoldaş uyanık;
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.

İçimde
damla damla bir korku
birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını
kesmiş
devler...
Üstüme camlarını, hep simsiyah,
dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir m gibi evler.
Bana düşmez can vermek,
yumuşak bir
kucakta;
Ben bu kaldırımların emzirdiği
çocuğum!
Aman, sabah olmasın, bu
karanlık
sokakta;
Bu karanlık
sokakta bitmesin yolculuğum! .../
Necip Fazıl Kısakürek..