Futbolda duygusallığa ve rehavete yer yoktur. Eğer bir futbolcu oyun içinde vereceği kararlarda duygusallığın esiri olursa hata yapma payı artar. Ben bu kadar çok top kaybının ve pas hatasının yapıldığı, pozisyonsuz, kısır bir Trabzonspor-Galatasaray maçı izlemedim.
Trabzon'un mazereti kupa yorgunluğu olabilir. Ancak, Galatasaraylı futbolcular Trabzonspor karşısında düşünce olarak ikiye bölünmüştü. Selçuk, Umut, Burak eski takımlarına karşı, Hamit ikizine karşı, Eboue Fildişi'nden takımdaşına karşı normal düzeylerinin altındaydı. Pas verirken, şut atarken, orta yaparken duygusallığın etkisinde kaldılar. Akılları ile ayakları arasında iletişim kopuktu. Özellikle Selçuk iyi koşup iyi mücadele etti ama final paslarındaki becerisini gösteremedi.
Fatih Terim'in duygusal yapıya sahip Burak'la maça başlaması kumardı. Trabzon'da gol kralı olmuş Burak, tribünlerin baskısını maç boyu hissetti. İlk yarıda kaçırdığı golde şut atmayıp çevre kontrolü yapsa ve arka direğe ortalasaydı Umut topla kaleye girerdi. Tribün baskısı ve içinden söküp atamadığı duygusallık Burak'ın performansını olumsuz etkiledi.
Amrabat, Fenerbahçe galibiyetinden sonra adeta kontakt kapatmıştı. Oynadığı sürede şımarık bir görüntü çizen Amrabat, çalım atması gereken durumda ya şutu tercih etti ya da laubali ortalar yaptı. Orta yapması gerektiği yerde çalımı tercih edip gol olabilecek pozisyonları harcadı. Amrabat zaten Rus Ruleti'ne benziyor; bazen rakibi vuruyor, bazen de kendi takımını...
Galatasaraylı futbolcular rakipleriyle aradaki puan farkını arttıracakları bir maçı kazanma fırsatını ellerinin tersiyle itti. İstekli, coşkulu değillerdi. Alınacak bir puan Galatasaray'ın ilk yarıyı lider bitirmesine yetiyordu. Melo, Dany, Semih, Riera ve Muslera sorumlulukları ve dirençleriyle öne çıkarken Galatasaray'ın aldığı puanda pay sahibiydiler.