Fenerbahçe güle oynaya gidiyor şampiyonluğa. Aslında cümle biraz yanlış. Bence oldu. Hani futbolda her şey bitmeden her şey sonuçlanmadan olmaz derler ama görünen köy de kılavuz istemiyor. Rakipleri de ortada yoklar. Onun için de 'Fenerbahçe şampiyon oldu' diyebiliyorum.
Sarı-lacivertliler çok istekli başladılar. 25 dakika güzel tempo verdiler, golü buldular. İkinci yarı biraz durdular. Sonra biraz oynayalım dediler. İki tane daha attılar. Bu şunu gösteriyor, takım olarak gaza basıp, netice almaya gidiyorlar. Alıyorlar da. Rölantiye aldıklarında da rakipler faydalanamıyor. İstanbul'da Fenerbahçe'den puan alacaksan en az bir, ortalama iki gol atacaksın. Fenerbahçe'nin rahat futbol oynamasında rakiplerinin de büyük rolü var. Hem Beşiktaş hem Galatasaray çok rahat puan kaybettiği için sarı-lacivertli oyuncular kendilerini fazla sıkmıyorlar ve ortaya güzel şeyler çıkıyor.
Hakem faktörü her zaman oluyor. Mesela Bursasporlu oyuncu aynı pozisyonda rakibine dirsekle girdiğinde sarı kartı görüyor ve serbest vuruş kazanıyor. Ama aynı bir pozisyonda Alves, Sestak'a dirseği yapıştırıyor, Sestak tak diye yerde ama hakemden ses yok! Aynı pozisyonlar Fenerbahçe- Galatasaray maçında olsun 6 ay konuşulur. Küçüklerde olunca hakemler büyük olur. Fenerbahçe'nin rakiplerinden Galatasaray'da iyi ve kaliteli oyuncular var. Ama maalesef fizik güç olarak iyi değiller. Arkadaşlıkları da zaten yok. Beşiktaş'a dönüyorsunuz. Arkadaşlıkları güzel. Fizikleri de iyi. Ama onlarda da kimya yok! Yani maçı değiştirebilecek etkili oyuncu adedi... Onlar da sakat sakat oynuyor.
Şimdi haftaya Galatasaray- Fenerbahçe maçı var. 13 puan fark oldu. Galatasaray, Fenerbahçe'yi yense ne olur, yenmese ne olur! Ama bizde tuhaf bir mantık var. Her ne olursa olsun, kaç puanda olursam olayım Fenerbahçe'yi yensem affolurum veya Galatasaray'ı yensem seyirci memnun olur mantığı var. Onun için dünya derbisi dediğimiz ama Türkiye'den başka kimsenin seyretmediği bir Galatasaray- Fenerbahçe maçı seyredeceğiz. Nasıl bir dünya derbisiyse!