Eğer bundan sonra futbolda yüzyılın sürprizi yaşanmazsa Fenerbahçe şampiyon oldu. Hem de hak ederek.. Hem de birinci dakikadan son düdüğe kadar çok iyi oynamadıkları bölümler de olsa hep yüzde 100 mücadele ederek haklı bir şampiyonluk aldılar.
Dün maça bakıyoruz, ilk yarım saatte maç 4-0, 5-0 olabilecekken sonrasında kilitleniverdi. Yine ilk 20 dakikaya bakıyoruz, Fenerbahçe'de Salih diye bir oyuncu var. Dersiniz ki müthiş bir yıldız. Salih müthiş bir yıldız olur mu bilmiyorum ama Türk futboluna damga vurmak istiyorsa iyi oyununu daha fazla dakikaya yaymak zorunda. Saman alevi gibiydi. Bir bakıyorsunuz 3-5 dakika harika paslar, müthiş bir taktik liderlik ama sonrasında sahada varlığıyla yokluğu belli olmayan bir Salih vardı.
Fenerbahçe ikinci golü bulamadığı maçlarda ürkek oynuyor. Paniğe kapılıyorlar demiyorum ama haklı olarak az da olsa bir stres başlıyor ve bu oyunculara yayılıveriyor. Yine maçın ilk yarım saatine bakıyoruz, Sow ve Emenike'nin yüzde 100'e yakın pozisyonları kaçıyor ama gol Bursaspor kalecisi Frey ve Basser tarafından Kuyt'a hediye ediliyor. Basser ve Frey arasındaki anlaşmazlık ne üst düzey bir takıma ne de üst düzey böyle bir kaleci ve savunma oyuncusuna yakışmadı. Futbol işte böyle bir spor. Yüzde 100'ler kaçıyor ama gol Kuyt'a hediye ediliyor.
İkinci yarı Fenerbahçe zorlandı. Son 15 dakikaya kadar oyunu domine eden taraf Bursaspor oldu. Ama bu da çok normal. Artık bundan sonra kimse Fenerbahçe'den iyi oyun, bol gol falan beklemiyor. Tüm camia, "Yarım gol olsun bizim olsun.. Galip gelelim yeter" diyorlar. Oyunun son dakikalarında gelen art arda gollerle bence Türkiye Süper Ligi bitiverdi. Herhalde Aziz Yıldırım başkanlığı döneminde haftalar öncesinde böyle bir puan farkını yakalayıp neredeyse şampiyonluğu garantilediği bir tabloyu hiç yaşamamıştır.
Türkiye'nin iftiharı Cüneyt Çakır için kolay maç oldu. Bir-iki avantajı gereksiz kesti ama maç onun için, o da maç için fazla kolaydı.