Sadece kazanmak üstüne kurulmuş planlarla sahadaydı Fenerbahçe. Daha ilk saniye ile birlikte öne koşmaya başladılar ve hiç durmadılar. Kalabalık kalan bir rakip karşısında boşluklar yaratmak, oyun alanını büyütmek, şut denemek, kilidi açacak "o ilk gol" sesini duyurmak için de uğraştılar.
İkinci dakikadaki Holmen'in kaçırdığı dışında yüz yüze pozisyon yaratamadılar. Ama öylesine bir baskı ile geliyorlardı ki, Trabzonspor defansının yapacağı hata için de bekleyiş başladı.
Böyle kilitlenen oyunları çözmek için enerjinin yanına akıl da koymak gerekiyordu. Meireles olmayınca, kulübedeki tek "fikir adamı" Emre'ydi. 60 olmadan da Ersun Yanal oyuna soktu tecrübeli oyuncuyu. Yönetimi eline alsın, doğru kararlar ve pasların sahibi olsun diye...

TEK TARAFLI AZAP SANİYELERİ
Trabzonspor'un defansif direnci içinde sürekli olarak çok adamla ve yakın beklemek vardı. Dakikalar fırsatları getirdi ama, süreç sıkıştıkça kontrolde kalmadı. Yüksek topları, çok adamla kovalayıp, karambolün peşine de düştüler. Tek taraflı "azap saniyeleri" başlamıştı Kadıköy'de. Sabır yerini, bir şampiyonluk finalindeki "olmazsa, olmaz" motivasyonuna terk etti.
Emenike hamlesi de bu ruh haliyle geldi sanırım. Orta sahayı terk edip, rakibi ileriye çıkma kararında mecburi ertelemelere yöneltmek. Basit oyunun, satranç köşesi hizmete girdi.
Maçı seyredip de sıkılan yoktur. Bir anda riskler oyunu haline gelen tablodan Trabzonspor'da etkili kontralar üretmek için çok fırsat yakaladı.
Henrique'nin sürekli ofsayta yakalanması veya Yusuf ile Olcan'ın tamamlayacağı deparlarının çok etkili gelmemesi, onları da skordan uzak tuttu.
Sonuçta herkesin sıkılmadan izlediği, iki takımın da mücadeleden hiç vazgeçmediği, her an gol beklenen mükemmele yakın bir maç izledik.
Volkan Demirel'in kurtarış yapmadan bitirdiği 90 dakikanın tek iyi oynayanı Onur Kıvrak'tı. Bu yüzden sahadaki diğer oyuncular için vazgeçmeyenlerini konuşmak gerekir.

MAÇIN ADAMI: ONUR KIVRAK