Tırnaklarıyla tırmanıyorlar dağın tepesine... Üç kulvarın yükü var omuzlarında... Her maç final havasında geçiyor. Tam ritmi buldukları anda, sakatlıklarla boğuşmaya başlıyorlar. İstatistiklere "en iyi" olarak geçen maçlarda puan kayıpları yaşaması da cabası...
Nefes almaya fırsat bulamadıkları bu tempo içinde, artık kazanmak zorunda oldukları maçlar etabındalar. En çok "akıla" ihtiyaç duyarken Emre sakatlandı.
Skor olarak üstün devam ederken, oyunu ve topu rakibe verdiler. Bu tip oyunlarda hep hatalar yaptılar, çoğunda da rakibe skor imkanı verdiler. Yine ilerde top tutmak yerine, kendi sahalarında bekleyerek alan kapama ve temel özellikleri olan "pas" karakterinden uzaklaştılar.
İlk yarıda da bu oldu, Aykut Kocaman'ın uyarılarda bulunup, durumu farklılaştırması gereken ikinci yarıda da. Bu bıkkınlık ve "sürmenaj" ortamında Antalya gibi etkili oynamayı bilen bir takım her saniyeyi "azap" haline getirdi Fenerbahçe için.

LİGİN AĞABEYİ OLMAK
Aykut Hoca'nın Salih Uçan'a ilk on bir için numara vermesi herkesin beklediği karardı. Hem pas kalitesine, hem de oyun estetiğine yapılan hamleydi bu. Topun arkasından koşanlar ile, topu kullanmasını bilenler arasında bir denge sağlamak zorundaydı. Emre ve Salih'li orta saha, ön tarafa yaratıcılık getirecekti. Bu doğru bir fikir, umarız sürdürülecek gelişme de olur.
Zirvede ikinciliğe bu kez puan farkı ile yükselmenin morali,
Galatasaray ile puan farkını koruyarak, iddiasını sıcak tutmanın keyfini sürecektir.
Türkiye'de hiçbir takım böylesine zorlu etapları, bu kadar kısa aralıklarla yaşamıyor. Ve hiçbir takıma da bu kadar acımasız davranılmıyor. Maçın pazartesiye ertelenmemesi, hakem Hüseyin Göçek'in de neredeyse tüm takdir haklarını Fenerbahçe için kullanmasına neden oldu, bunun da altını çizelim. Büyük takımların en önemli özelliği ile dönecekler İstanbul'a; kötü oynarken kazanmak... Her şey bir tarafa, şikayet ettikleri her şeyi de yenmeyi öğrendiler. Bu ligin ağabeyi olmak, böyle bir şey... Acı yoksa, zafer de olmaz.