Maça dirençli takımla çıkmak, oyunu hızlandırmak isteyen ve her atağı olgunlaştıran G.Saray orta sahasına baskı kurmak niyetindeydi Aykut Kocaman. Kağıt üstünde görevlendirdiği oyuncuların, sahada "kağıttan" hale geleceklerini tahmin edemedi. Ama etmeliydi.
Stoperleri ile oyun başlatan bir takıma, her rakip baskı uyguluyor ve bundan nemalanıyorsa, bunun da tedbirini almayı başarmalıydı Aykut hoca...Defansına yaklaşıp, pas köprüsü kurmayan orta sahasını seyretmekten başka bir şey yapamadı. Alex ve Kuyt çok istekli başlamışlardı. Onlara Baroni ve Topal'ın da katılması gerekiyordu. Üst üste top kayıpları, birden bire rakibin kaçırdığı pozisyonlar, güven ibresini sıfırın altına çekti Erzurum'da. Rakım 1900 ama, Fenerbahçe oyuncuları yerlerde sürünüyor.

İnan ders verdi
Akıl dersi veriyordu Selçuk İnan tek başına... Hem tribündeki bizlere, hem de sahadaki meslekdaşlarına. Defansif ön liberoydu aslında. İki gol pasının dışında, her kademenin de peşindeydi. Baroni-Topal-Topuz, üçünü toplasan Selçuk'a yetişmedi. Yine de skoru ellerinde tutup, maçı kazanma kıvamına getirdiler. Yedikleri ikinci gol öncesinde Danny'nin Kuyt'a yaslanmasına "devam" diyen Cüneyt Çakır, kendisini Caner'e çarptırmayı başaran Umut için penaltı noktasına yürüdü. Engin'e gösterdiği kırmızı sonrasına klasik Türk hakem semptomlarını gösteriyor, şikayetci taraf lehine çalıyordu.
Bir de Fatih hoca var elbette. Kırmızı sonrasında iki ofansif değişiklik yaptı. Psikolojik olarak skoru korumaya çalışan takımına, "hayır" dedi, "yine aynı oyundayız"... Bu fikir kupayı almayı hak etti. Böyle bir derbinin, koşma- düşünme zahmetine girmeyen oyuncularının, geçen sezonda da benzer sabıkaları var. Böylesine inişli-çıkışlı bir çizgide, hangisinin gerçek olduğuna karar vermek için biraz daha bekleyeceğiz sanırım.