HER yönüyle maçı iyi çalışmış bir Fenerbahçe vardı sahada. Kenar yönetim üstüne düşeni fazlasıyla gerçekleştirmişti. Kuralar
çekildiğinde Vaslui, "En istenmeyen ikinci takım"dı. Bu turu geçip, Şampiyonlar Ligi'nin kapısını çalmanın tek yolu da, böylesine dirençli ekipte, "gedik" yaratmaktı.
SAĞ kanatta buldular isteklerini. En zayıf halkanın üstüne gittiler. Gökhan Gönül'e derinlemesine koşular yaptırarak, o anlarda
topu ters kanattan hızlıca o bölgeye taşıyarak, nakış gibi işlediler rotalarını. Kaliteni sorgulamadan, rakibe saygı duyarak mücadeleye kendi renklerini koydular.
"GÖLGE formanın" karanlığında, rakiplerinin ışığını söndürerek, en yüksek dağa tırmandılar. Bu yorumumu abartılı bulabilirsiniz.
Sonuçta düşük bütçeli bir Rumen takımıydı rakip. Ama öyle değil işte. Bazen içinizdeki sorunlarla birlikte problemleriniz
de çoğalır. Kendinizden eminsinizdir ama o akıllara giren "Acaba?" yok mu? Bulaşıcıdır o his. Gelir yapışır aklınıza. Kendinizi sorgulamaya başladınız mı; işte o zaman yandınız. Bina falan kalmaz ortada, çünkü güven temeli kalmamıştır.

Büyük takım refleksi

RUS hakemin penaltı kararıyla birlikte bütün bunlar askıya çıkmıştı aslında. Volkan Demirel'in kurtarışı ile birlikte bilet yenilendi. Aykut kocaman, "Büyük takım refleksi" diyordu. Büyük oyuncularla oynuyorsanız, bu ünvanı alırsınız. Gökhan Gönül'ün inadını yapıştırdığı iki gol ortası, Dirk Kuyt'ın aklını ve gücünü koyduğu her saniye, Selçuk Şahin'in yine taktik oyuncu olduğunu bir kere daha ispatlaması, Caner'in baskı altındaki soğukkanlılığı... İstediğiniz hesabı yapın, bunlar hep elinizdeki cetveli şaşırtır.

RAKİP bununla uğraşırken, F.Bahçe defansının ilk goldeki ikramı da Aykut Hoca'nın matematiğindeki aslında olmayan "pi sayısı"dır. Her şey güzel değil elbette. Kocaman maçı önceden yaşıyor, artık rahatça da hükmediyor. Sorunları çözecektir.