Üç gün önce Fatih'te yedi polisin, eşi ve çocuğunun önünde bir babaya çektikleri meydan dayağının görüntülerini izlerken tüylerim diken diken oldu.
Zavallı babanın ağzını yüzünü dağıttılar, bir de yüzüne tekmeler attılar. Kemerini çıkarıp döven bile oldu. Karısı çığlıklar atıyordu. Tüm bunları gören çocuk da ağlıyordu.
Polislerden biri de çıkıp "Beyler yeter adam ölecek, yazıktır" demedi; hatta olayı görüp gelen her polis dövmeye devam etti.

HESAP SORMAK GEREKİYOR!
Babasının böyle dayak yediğini gören bir çocuk terörist olsa kimse yadırgamaz!
Bu kaçıncı polis şiddeti?
Bir de Polis Günü'nde etkinlikler düzenlenip 'Vatandaşın hizmetindeyiz' ve 'Vatandaşın dostuyuz' gibi mesajlar veriliyor. O mesajın içeriğini önce polisin kendisi anlamalı.
Elbette işini iyi yapan ve az maaş almasına rağmen büyük özveriyle çalışan polislerimiz de var. Ancak bu ve benzeri dehşet görüntüleri de unutmamak lazım!
Bu tür vakalarda polisin genelde tavrı çalışanını korumak oluyor. Olay basına yansımamışsa anında unutuluyor.
Yaşananlar gazetelere ya da televizyonlara yansırsa da, göstermelik cezalar veriliyor.
İşte asıl sorun da burada başlıyor. Hesap sormadığın sürece yanlış, yapanın yanına kar kalıyor ve bu tarz olayların hep devamı geliyor.