Alem FM'den Funda Özkalyoncu'nun programına konuk oldum. (Programı hafta içi her gün 14.00-16.00 arasında, çok anlamlı yayınlara imza atıyor.) İki kol ve iki bacak nakli yapılan Şevket Çavdar'ın yaşamını yitirmesini konuşuyorduk...
30 yaşında Sibel adında bir kadın yayına bağlandı ve şu açıklamayı yaptı: "14 yaşından sonra iki gözümü de kaybettim ama kendimi şanslı hissediyorum. Çünkü görmenin de körlüğün de ne anlama geldiğini biliyorum.
Kendimi hiçbir zaman eksik görmedim, çok mutlu bir yaşantım var. Aslında birçok engelli insan mutlu ve hayatı olduğu gibi kabullenmişler.
Ancak bazen aileleri onlar gibi kabullenemiyorlar gerçekleri. Çavdar Ailesi'nin acısı büyük biliyorum ama bazen aşırı motivasyonun dezavantajlarını da yaşayabiliyoruz. Ameliyat öncesi haberlerde hep Şevket'in şoför olacağı, askere gideceği söyleniyordu. Şevket Bey'in böylesine zor, dünyada ilk kez gerçekleştirilen bir ameliyatı kabul ederken ailesinin aşırı bir yüreklendirmesi oldu mu diye çok merak ediyorum"

DÜNYANIN SONU DEĞİL!
İki haftadır Şevket Çavdar'ı konuştuk ama kimse de çıkıp engelliler bu ameliyatlar hakkında ne düşünüyor diye aklına getirmedi.
Vallahi Funda'ya ne kadar teşekkür etsem az, eğer programına katılmasaydım engellilerin bakış açısıyla değerlendiremeyecektim Çavdar vakasını.
Derdim Çavdar Ailesi'ne dair bir şüphe uyandırmak değil, sonuçta Şevket Çavdar'ın ameliyatı kendi hür iradesiyle kabul ettiğini biliyoruz. Ama verdiğim örnek dikkate alınmalı; engellilerin çoğu, engelli olmayı dünyanın sonu olarak görmüyorlar.
Zorlu nakil ameliyatlarını olmayı kabul ederken bin kere düşünülmeli.