Beşiktaş'ta çarşı içinde sık sık uğradığım Günseli'nin butiğinde tanımıştım Serpil Tiryakioğlu'nu...
Her gittiğimde orada, koltuğunda oturuyor olurdu. Misafirdi, ama değildi. Butiğe giren her müşteriyle ilgilenir, "Bunu deneyin; size çok yakışacak" derdi. Çünkü herkesin çok şık olmasını isterdi.

HAYAT NE TUHAF!
Estetik ve güzellik aşığıydı.
Sık sık "Yaşımı göstermiyorum değil mi?" diye sorardı.
Renkliydi, farklıydı, özeldi...
Sonra geçen yaz; hasta olduğunu söyledi. Tedaviye başladı.
Geçen hafta uğradığımda koltuğu yine boştu. Günseli, "Zor günler geçiriyor" dedi.
"Öldükten sonra malım, mülküm paramparça olur. Kimseye faydası dokunmaz. O nedenle her şeyimizi sağlığımızda Darüşşafaka'ya bağışladık" diyen Serpil Hanım'ın ölüm haberi, cumartesi yazı işleri toplantısında önüme geldi.
Ve pazar günü, gazetenin birinci sayfasında yer alan haberini ben yazmak zorunda kaldım.
Hayat ne tuhaf değil mi?
Yaşarken, onunla konuşurken, gülerken, kahve içerken bir gün böyle bir şey olabileceği; benim onun ölüm haberini yazabileceğim aklımıza gelir miydi?
Kafam karışık, çok karışık...
Hayat daha da karışık...