Aradan günler geçti ama Altın Portakal perdesinde gördüğüm bir yüz gözlerimin önünden gitmiyor. Adı, Celil Özüak...
Beyşehir'de yaşayan zihinsel engelli bir genç. Meryem filminin yönetmeni Atalay Taşdiken'in gözüne, çekimler için beğendiği evin zihinsel engelli oğlu Celil ilişmiş. Gözlerindeki ifade yönetmeni büyülemiş. Taşdiken, anneden izin istemiş: "Oğlunuzu filmimde oynatabilir miyim?"
Annesi üzgün, "Bizim sözümüzü bile dinlemiyor. Oynatmanız mümkün değil ki" demiş. Yönetmen İstanbul'a dönmüş, senaryosuna 'Celil' karakterini eklemiş. Celil, çekimler sırasında yönetmenle sadece bakışlar ve mimiklerle anlaşmış. Kurdukları gönül bağı öyle güçlüymüş ki, ikisi de hiç zorlanmamış. Bana göre Celil Özüak, festivalin en etkileyici oyuncularından biriydi. Özel bir ödülü ise sonuna kadar hak ediyordu. Meryem filmi bizlere hem Celil gibi bir güzel insanı tanıttı, hem de sinema sanatında 'yönetmenlik gücünün' nelere kadir olduğunu öğretti.