KÖŞE yazarları, yorumcular burun kıvırırken, sosyal medyada 'yeni Hürrem' yerden yere vurulurken, Vahide Gördüm'ü destekleyen neredeyse tek kişiydim.
Çünkü 'oyunculuk yeteneğinin' her şeyden önce geldiğine inanıyordum.
Acaba o zamanlar "Botoks yaptırsın, yüzünü gerdirsin" gibi aşağılayıcı yorumlarda bulunanlar, Vahide Gördüm'ün 'muhteşem' oyunculuğunu gördükten sonra 'yüz nakli' yaptıracaklar mı, işte onu çok merak ediyorum...
Demek ki, bağırıp çağırmadan da, hiddet ile şiddeti karıştırmadan da, ağız burun bükmeden, 'sadece bir bakışla' da Hürrem Sultan olunabiliyormuş.
Vücudunu ve yüzünü nasıl kullanacağın biliyorsan, gözüne far tutulmuş tavşan gibi bakmak yerine, sahnenin dramatik ağırlığına göre finalde bakışlarını nereye düşüreceğine karar verebiliyorsan, 'Hürrem dersine' haftalarca çalışmışsan, ille de genç, güzel, alımlı olman gerekmiyor.
Vahide Gördüm bugüne kadar büründüğü her karakterde olduğu gibi Hürrem Sultan'ı da üzerine balıkadam kıyafeti gibi hiçbir 'potluk' yapmadan giyivermişti.
Meryem Uzerli fenomeninin ardından 'Hürrem'e bürünmek her şeyden önce cesaret işiydi, Vahide başardı.
Hatta yürüyüşünü, duruşunu bile karakter devamlılığını gözetip Meryem'e benzetecek kadar sıkı çalışmıştı dersine.
Dizideki her karakter eski görüntüsünü korurken, sadece Hürrem'in yaşlanıp değişmesi handikapının bile üzerinden bir sıçrayışta atlayıverdi.
Hepimizi 'Hürrem' olduğuna inandırdı, hem de yürekten... Ve aynı dizide; yaz tatilini kumsallarda geçirip bronzlaşan ve izlerken bizlere "Topkapı Sarayı'nda solaryum da mı varmış?" dedirten oyuncuların ortasında nasıl da parladı...
Ne mutlu bana ki, 'inandığım' oyuncunun başarısını yazabiliyorum. Başarıya tahammülsüzlüğün zirve yaptığı, herkesin birbirine kulp taktığı, azıcık başını kaldıranın kafasına tokmak yediği, milletin birbirini gömmek için ha bire mezar kazdığı şu günlerde iyi ki Vahide'yi Gördüm!