Pazar sabaha karşı, Büyükçekmece'deki Atatürk Kültür Merkezi'nden iç huzuruyla ayrıldım. "Türkünü Söyle" final yapmıştı. Trabzonlu Azmi, bileğinin hakkıyla birinci olmuştu. 9 hafta boyunca jüri üyeleri olarak reyting artırmaya yönelik "kayıkçı kavgalarına" tutuşmamıştık. Ama bildiğimizi, gördüğümüzü söylemekten, önemli toplumsal mesajlar vermekten de geri durmamıştık. Reyting uğruna, yarışmacıların özel yaşamlarını türkülerin önüne koymamıştık. Sadece "Kız-erkek evlat ayrımının ne denli saçma ve çağdışı olduğuna vurgu yapmak adına" ben Havin'in durumundan izleyicileri haberdar etme gereği duymuştum. Ama zaten bu durum sonucu etkilemedi. Yarışmanın birincisi Azmi oldu. Oysa bende yarışmacılarla ilgili daha ne özel bilgiler bulunuyordu. İçlerinde beyninde tümör olan ve provalar sırasında düşüp; düşüp bayılanlar, medeni hali "sansasyon yaratacak" yarışmacılar, konu komşudan toplanan paralarla okuyanlar vardı. Belki onları dillendirseydim, "Türkünü Söyle" reyting sıralamasının zirvelerinde gezinip, duracaktı. Ama ben bugünkü kadar mutlu ve huzurlu olmayacaktım. Arif Sağ her zamanki gibi gemimizin kılavuz kaptanıydı. Belkıs Akkale yarışmacılara her zaman "annelik" yaptı. Zara, hanımefendiliği ve çağdaş duruşu ile genç neslin türkü ile buluşmasına önayak oldu. Yapımcı Ahmet Bayram "Önce türkü, sonra reyting" diyerek, kendini ateşe attı. Zafer Gündoğdu, tüm birikimini ve enerjisini gençlerin emrine verdi. Oktay Kaynarca, projeye sadece sesini değil, "yüreğini" koydu. Ve atv yönetimi "Halk müziğinin çapaklarından temizlenmesi adına" misyon üstlenen programa sonuna kadar destek olup "kamu hizmeti" verdi. Hep söylerim, "Reyting rakamları, reklamvereni ilgilendirir. Ben işin eğrisine, doğrusuna bakarım" diye... "Türkünü Söyle"nin atv'ye kazandırdığı prestij, reytingle ölçülemeyecek kadar yüksekti. Emeği geçen herkese binlerce teşekkür...