Pazartesi gecesi İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kültür Müdürlüğü'nün düzenlediği Öğretmenler Günü Özel Konseri'ne hem kulaklarımın pasını silmek hem de sevgili öğretmenlerle bu özel anlarda bir arada olmak için katıldım. İyi ki Cemal Reşit Rey'e gitmişim. En-Be Orkestrası ve Behzat Gerçeker'den söz etmeye artık gerek görmüyorum. Her zaman olduğu gibi yine pamuk kaplı sol anahtarlarıyla kulağımızın kirini, pasını temizlediler. Ardından gecenin özel solistleri Meyra ve Kara'nın şarkılarıyla mest oldum. Derken Selçuk Ural'ı yıllar sonra "Güle Güle Sana" ile sahnede buldum... Ama en büyük sürpriz sona saklanmıştı. Benim gibi orta yaşlılar, karşılarında Fransız şarkıcı Jean François Michael'i görünce gözlerine inanamadılar. 70'li yılların ortalarındaki okul çaylarında uzaktan uzağa kesiştiğimiz platonik aşkımızı dansa kaldırmak, elini tutmak, kolumuzu beline dolamak için bu adamın şarkılarını beklerdik biz... "Adieu Jolie Candy"yi söyledi önce... Ardından da "Sil Amour Existe Encore"u söylemesin mi? Ben içimden "Haydi şimdi de bir Coupable patlat baba" diye dua ederken, o zarifçe veda etti. "19 yıl sonra İstanbul'dayım. Eminim beni özlemişsinizdir" diyerek... Vay ki ne vay!.. Pek çoğumuzun gençlik anılarına fon müziği olmuş şarkıların sahibi İstanbul'daymış ve bizim haberimiz yokmuş. E, bu ayıp da bize uzunca bir süre yeter!..