Aslında her hafta güzel şeylerden söz açmak istiyorum: Okuduğum kitaplardan, dinlediğim CD'lerden, gördüğüm yerlerden... Ama İstanbul'da öyle şeyler oluyor ki, içimiz acıyor ve buna fırsat kalmıyor. İşte son haber: Radikal yazmıştı, inanmadım. Ama NTV'de görünce isyan ettim. Sultanahmet'le Ayasofya arasında yer alan o güzelim yeşil alandaki yetişmiş ağaçlar sökülmüş, çimler kaldırılmış. Ve şimdilik susuz duran havuzun tüm çevresine beton döşeniyor!
Hepimizin önünden geçtiği, tüm turistlerin çektiği resimlerde yer alan o güzel manzara artık yok! Ayasofya'dan Mavi Cami'ye (veya tersi) yeşillikler arasından değil, betonun içinden bakacaksınız. Bunu yapan da, Büyükşehir'e bağlı Park ve Bahçeler Müdürlüğü. Bu kurumun adını ne zaman duysam ürperirim. Çünkü bizim Hakkı Şehithan Sokak dahil, budama mevsiminde hangi sokağa girseler geride yaralı bereli, kimileri hemen kuruyan ağaçlar bırakırlar. Yakın zamanda Belgrad Ormanları'nın toprak olan (ve öyle kalması gereken) yürüyüş yollarına 'pembe beton' döken de onlar değil miydi?
Bu sadece şimdiki yönetime özgü bir sorun değil. Eski dönemlerde de yapıldı. Örneğin CHP'li Nurettin Sözen'in, Taksim ve Maçka parklarını betona boğduğunu veya Dolmabahçe yeşilliğine o korkunç Opel binasını yaptığını bilmiyor olabilirsiniz. Ama biz mimarlar biliriz ve unutmayız. Demek ki, bu yeşil ve toprak düşmanlığı, partiler ve ideolojiler ötesi bir şey.
Acaba biz Türklerin genlerinde mi var? Belki Hasan Bülent Kahraman sosyolog gözüyle yaklaşabilir! Ne olursa olsun, hem de tam, İstanbul için büyük bir müjde olan Tarihi Yarımada Nazım Planı'nın kabul edildiği için bayram yapmamız gereken şu günlerde, bu yeşil kıyımı tam bir skandal. Çok yeni olduğu için, sanırım insanlar farkına varmadı. Örneğin geçen gün konuştuğum İlber Hoca'nın haberi bile yoktu. Ama olay yayılınca, tepkiler başlayacak. Bu uygulamadan vazgeçilmesi ve o çimlerle ağaçların yeniden dikilmesi gerekir...