Başbakan Erdoğan,
AK Parti Genişletilmiş İl Başkanları Toplantısı'nda "Gözyaşlarını gözetiriz" derken kesinlikle samimiydi.
Canlı bombanın yaraladığı gazeteci Didem Tuncay'ı iş olsun diye ziyaret etmedi.
Orgeneral Ergin Saygun Paşa'ya yaptığı da 'şekil' ziyareti değildi.
Çocukların ağlatan mektuplarını okurken akıttığı gözyaşları da içtendi.

Babasının cenaze namazını bile kılmayan ruhsuz ve vicdansızlardan bu güzelliği anlamalarını beklemek saflık olur.
Gözyaşı eleştirilir mi hiç?
Niye kulp aranır o vicdan suyuna bilmem ki…
Yalan, dolan, iftira yetmedi, Sonunda ona da karıştılar.
Yüreklere işleyen o samimi gözyaşları da eleştirildi ya...
Bunların kini devenin kinini çoktan solladı vallahi.

Başbakanın paşaya ziyaretini, Vicdan yaralanmasına 'merhem' olarak niteleyenler oldu.
"Sayın Başbakan, Paşa'yı ziyaret etmekle kimi kandırıyorsun?" diyen utanmaz da çıktı.
Ziyarete isyan edecek kadar sinirlenen fitne fücurlar da…

Oysa ne çok şey anlatır gözyaşları...
Söylenemeyen kelimelere ses,
Bir pişmanlığa diyet, Bazen de bir sevdaya nefestir...
Ya da sessizliğin çığlığıdır onlar…
Anlatılamayanı anlatmak ister karşıdakine...
Eğer anlayabilirse tabii...
İnsanoğlu bir garip...
Sevinir ağlar,
Üzülürağlar,
Hasret çeker ağlar,
Kavuşur yine ağlar…
Kelimeler yetersiz kalınca, Gözyaşı devreye girer.
Ağlamak bir nimettir...
Çünkü ağlayan taş kalpli değil,
Bir insandır…

Mesela ben vefasızlığa ağlarım.
Özlerim, yine ağlarım.
Kavuşamadıklarıma daha çok ağlarım…
En çok da Fistuğuma…
İçimi acıtan kalp kırıklıklarım için,
İstemeden kalbini kırdıklarım için…
Unutmamam gerekenleri unuttuğum için de ağlarım.
Tanıdıkça çirkinleşenlere, Kıymetini bilemediklerime,
Ziyan olan yıllarıma ağlarım.

Ağlamanın rol olduğunu iddia edebilecek kadar insanlıktan uzak olanlara duyurulur…