Bazen televizyon haberlerinin bir bölümünü izleyince, mesleğimiz konusunda umutsuzlaşıyorum. Bunun en büyük nedenlerinden biri, gazeteciliğin temel kavramlarının değişime uğramış olması. Öncelikle haber kavramı, değişime uğradı. Bunda televizyonun büyük etkisi var. Artık giderek haberde "görmek, anlamaktır" algısı zihinlere yerleşti. Haber ile eğlence birbirine karıştı. Televizyonlardaki haberlerin içine, haberciler eliyle -heyecan sosu- ekleniyor. Üstelik, artık bir haberin doğru olup olmaması kavramı da farklılaştı. Örneğin bir televizyonda haberin doğruluğunu -nesnel, objektif ölçütlere- uygunluğu ile değil; aynı haberi öteki medyanın tekrarlamasıyla ölçer hale geldik. Sonuçta gazeteciler de birbirlerini tekrarlar hale geldiler.
Artık tüm Türkiye'de, haber ile iletişim de birbirine karıştı. Bunun yerelde de örneklerini sık görüyoruz. Çünkü bütün kurumlar, güçlü iletişim örgütleriyle donandı; bu yapılanmalar istisnasız şekilde, kurumların kendisine ve yaptıklarına, sadece "övgü düzme" işlevini üstlendiler. Bu yapılanma "haklı örnekler" dışında, çok etkin hale gelince, haberciler bundan olumsuz etkilendiler. Sadece iletişimcilerin onlara sunduklarını, haberciler de -haber niyetine- bize sunmaya başladılar.
Basın bültenleri sık şekilde gazete sayfalarına manşet olmaya başladı. Çoğunlukla 'gerçek' bu nedenle kararır hale geldi. Artık televizyondaki haber programlarında da, üç ilke öne çıkıyor:
- Haberin hap gibi olması, çok kolay anlaşılması, bir çırpıda yutulması.
-Süratle verilebilir olması.
-İnsanları çok eğlendirmesi, dikkat çekmesi, oyalaması.
Sonuçta bütün bunların toplamında, gazeteciliğin yaptığı işin kalitesi düşüyor. Meslek doğal olarak güvenirliliğini yitiriyor. Düzmece, yalan haber, eskilerin deyimiyle 'asparagas' yayılıyor. 'Medyatik bir zaman algısı' da oluştu. Aynı şekilde, hatalı olan bu algının karşısına; bir de 'politik zaman algısı' çıktı...
Journalist kavramı, gazeteciliğin en önemli yurdunun ana dili Fransızca'da, 'gün ve çözümlemek'ten yola çıkarak, "günü çözümleyen insan" anlamına geliyor.

SABIR VE ISRAR
Bugünün gazeteciliği ise günü bütün parametreleriyle çözümlemek yerine, "anındacılığa" dönüştü. Yine de gerçeğin peşinde koşmak, sabırla doğru haberi, objektif şekilde kamuoyuna aktarmak, gazeteciliğin hala kutsal, erdemli, canlı yanı... Ayrıca küçücük doğru bir haber bile, hem ulusal boyutta hem de yerel boyutta, halk yararına sonuçlar verebilir... Yani bir 'haber' bazen klasik deyimle 'dünyayı değiştirir'...
Bu nedenle gazetecilikte ısrar etmek gerekli...