İki büyük dünya savaşının yaşandığı 20. yüzyıl insanlığın en derin acılar yaşadığı yüzyıldı. Sonrasında demokrasi ve barış dönemi gelse de bölgesel savaşlar ve yıkımlar hiç bitmedi. O bölgesel savaşların hafızalara kazınanı ise Vietnam savaşıydı.
Dünya orada yaşanan vahşeti vücudu napalm bombalarıyla yakılan küçük bir kızın çırılçıplak fotoğrafıyla öğrendi.
Sömürgeciliğe karşı verilen bir savaşın simgesiydi o küçük kız.
Adı Kim Phuc...
Aşağıdaki iki fotoğrafa dikkatlice bakın. Biri 44 yıl önce Vietnam'da, diğeri 10 Aralık'ta İstanbul Beşiktaş'ta çekildi. İşte o küçük kızı, 44 yıl sonra PKK'nın katlettiği 44 şehit için Şehitler Tepesi'nde Zülfü Livaneli ve Sarıyer Belediye Başkanı Şükrü Genç'le çiçek koyarken gördük.
Terörle, özgürlük mücadelesi arasındaki farkı bundan daha iyi hiçbir şey anlatamaz.
1972'de emperyalistlerin kanlı saldırısına karşı verilen savaşın simgesi bir kadın, 44 yıl sonra aynı emperyalistlerle iş tutan bir örgütün İstanbul'daki kanlı terör saldırısına karşı şöyle sesleniyordu:
"Şehit düşen kahramanlar için, kalbimin derinliklerinden saygı sunmak için buradayım. Ailelerine, acı çekenlere yine kalbimin derinliklerinden sabırlar diliyorum, dua ediyorum. Acılı ailelere şunları söylemek gerekir ki; bu ülke onları seviyor. İstanbul onları seviyor, Tanrı onları seviyor." O katliamın yapıldığı günün yani 10 Aralık gününün Dünya İnsan Hakları günü olduğunu düşünürsek, PKK'nın nasıl kanlı bir terör örgütü olduğu daha iyi anlaşılır. Bu arada Türkiye'deki insan hakları derneklerinin seslerinin duyulmaması da başka bir paradoks...
Son dönemde İstanbul'da Ankara'da, Diyarbakır'da terör saldırılarıyla topluma korku salmaya çalışan PKK'nın, 40 yıl sonra geldiği nokta onun siyasi iflasını gösteriyor çünkü örnek aldığı bir halkın savaş karşıtı simgesi tarafından "terörist" diye kınanıyor.
O günleri yaşayanlar bilir, Vietnam Savaşı, 70'li yıllarda PKK'nın da içinde bulunduğu sol grupların ilham kaynağıydı.
PKK ismi de Vietnam İşçi Partisi'nden kopya edilmişti.
Nerden nereye, diyeceğim ama diyemiyorum çünkü daha yola çıkarken, şiddeti bir araç olarak kullanan, bulunduğu sol grupları bile terörle sindiren bir örgütün geleceği yer tam da burası; emperyalistlerin vekalet savaşını sürdürmek.
PKK ne sivil siyasete inandı ne ahlaki değerlere uydu ne de yerli değerlerle bir alakası var. Bunu en net şekilde, Barzani ve KDP hareketiyle PKK arasındaki ahlaki ve siyasi duruş farkında görüyoruz.
Bu da bir başka yazı konusu...