Uzun süredir teşvikte nokta atışına dair yazıp duruyorum. Vahşi sulama gibi, işe yarasın yaramasın herkesi desteklemek yerine, ülke çıkarı esasıyla gerçekten hak edenin teşvikine dikkat çekiyorum.
Özetle damla sulama gibi, bir strateji çerçevesinde "gerekeni" teşvikten söz ediyorum; "pistten havalanmasına metreler kalmış jeti destekleyelim, hangarda yatan hantal uçağa yakıt yüklemenin ne âlemi var" diyorum.
Ancak bunun hiç kolay olmadığının farkındayım.
Marka şart dedik, Turquality sistemini kurduk; "ben de isterem" diye herkes üşüştü. Hak edip etmediğini, akla yakın olup olmadığını düşünmeden...
Güney Kore'de bu nokta teşvik sistemi çalıştı ve küresel ekonomiye çok değerli markalar kattılar. Biz de bunu deneyebiliriz diyorum fakat ne elimizde "iyi çalışılmış" bir strateji ne de bunu hayata geçirecek bir vicdan süzgeci var.
Damla sulama gibi teşvik şart başlığını kullandığımda, sosyal medyada binlerce okur; atamalara getirdi sözü... Bunun için teknik personelin şart olduğunu söylediler.
Haklılar, hangi uçağın havalanmaya yakın olduğundan bilimsel akıl anlar. Ölçemezsen bilemezsin, bilemezsen yönetemez ve iyileştiremezsin.
İyileştirmeyi yapabilmek için dahi ziraat, gıda mühendislerine, veteriner ve diğer yetişmiş kadrolara ihtiyaç var.
Atama bekleyenlerin masa başı memuriyet, bütçeye yük değil, ekonomiye katkıyı öncelemeleri gerektiğini düşünüyorum. İşin vicdan boyutu ise torpilin sökmediği, metrikleri çok iyi düşünülmüş ve kamu yararını gözeten bir üst kurul tarafından çözülmesi gerekiyor.
Sektörü değil firmayı, bölgeyi değil projeyi destekleyecek isek bunun kararını teknik kadroların saha ölçümleri ve kamu vicdanını yansıtan kurullar verebilir ancak. Değilse, hak etmediği halde teşvik kovalayan akbabalar bu fikrimi değersizleştirip kıt kaynaklarımızı hükümsüzleştirebilir.