Şu ibareyi sık sık duyuyoruz: "Türkiye'nin, Suriye (Esad) takıntısı..." Halbuki olayın sabit fikirle filan alakası yok.
Ankara'nın Suriye'yi sürekli gündemde tutmasının ardında gayet akılcı ve stratejik hesaplar bulunuyor. (Kavramları karıştırmayalım: "Akılcı" ve "stratejik" demek, ne "doğru" demek, ne de "iyi.")
Hepimiz biliyoruz: Ankara, Esad'ın iktidardan düşmesini bekliyor, bu arzusunu da gizlemiyordu. Ancak Esad tahmin edilenden çok daha dirençli çıktı. Peki, eski hesaplar tutmadı diye Esad'ın egemenliği kabullenilecek mi?
Sadece Türkiye'ye sığınmış milyonu aşkın Suriyelinin varlığı dahi, bunun imkânsız olduğunu gösteriyor. Esad koltuğunda oturduğu sürece, sığınmacıların büyük çoğunluğu geri dönemez. Dönmediği sürece de Türkiye'nin başına her geçen gün daha fazla dert olur.
İkincisi... Evet, IŞİD kafa keserek terörün alasını yapıyor ama bu örgüt neticede Irak ve Suriye'deki Sünni Arapların yaşadığı sıkıntıların dışavurumu. O halde Esad gitmeden bu kesimin huzur bulması mümkün değil.
Üçüncüsü, Esad, Türkiye'nin orta vadede Sünnilik üzerinde yükselecek bölge liderliği vizyonunun önündeki en önemli engellerden biri.
Bu üç maddeyi hesaba katarsak, Kobani'nin başına gelenlere niye seyirci kalındığını da anlayabiliriz.
Soru: Kobani'nin hâkimi PYD, nasıl oldu da bölgede özerklik, hatta bağımsızlık inşasına girişebildi? Cevap: Esad'ın izniyle... Sonuç: O halde Ankara'ya göre PYD "yanlış" saftaydı.
Peki, bu soğukkanlı hesapların çalışmadığı noktalar var mı? Her zaman vardır çünkü hiçbir strateji kusursuz değildir; başarılı olsa dahi!
Pazartesi akşamı İstanbul Kadıköy'de Kobani yanlısı gösteriler oldu. Buna karşılık Türk milliyetçileri dün İstanbul Sultangazi'de HDP binasına saldırdı, linç girişimlerinde bulundu. Mardin'in bazı ilçelerinde gece sokağa çıkma yasağı ilan edildi.
Bu gerginlik devam ederse ve büyürse, Çözüm Süreci'nin ciddi biçimde sıkıntıya girmesinden korkarım.