Gaziantep'in beraberlik golüyle birlikte Fenerbahçe lig finali oynamaya başladı. Öne geçene kadar nefes aldırmayan takım, bir anda topu rakibe verme hastalığına geri döndü. Devre bittiğinde topla oynama oranı da 56'ya 44 Antep lehineydi. Kabul edilemez bir vazgeçmişliğin yanında, mücadele ve tempo eksikliği vardı. Mourinho'nun hamlesi geldi hemen. Amrabat pas organizasyonunu üstlendi, Maximin ise tempo bölümünü. Öyle bir baskı kurdular ki, üst üste kornerlerle rakip ceza alanında oynamaya başladılar. Tadic'in kaleye yönelen topuna kalecinin müdahalesi dışında tehlike de yaratamadılar. Galatasaray'ın puan kaybının ertesinde, lig kendi tartısını yeniden çalıştırmaya başlamıştı. Fenerbahçe'nin her denemesinde Arda'nın ayağı-kafası devreye girip, pozisyonu sonlandırdı. Antep çok doğru savunuyordu kalesini. Topu ele geçirdiğinde de ayağı doğru paslarla hücumu denedi.
Çalışmayan korner organizasyonunda, Fenerbahçeli futbolcular ilk defa topa değdiklerinde, Becao kilidi açtı. Herkes ligin yeniden başladığının, muhtemel "yine olmayacak" krizinin farkındaydı. Birden bire mutluluğun sesi doldu stada. Dzeko'nun çivisiyle maça son nokta da koyuldu. Prag'dan sonra, ustalığını demleyen gelişine bir ayak içi… Golü görüp, "vay arkadaş" demeyen, futbolu da sevmiyordur. "Buradayım" diyen bir abide artık Dzeko… Ligin kalan bölümünde bu baskıyı kim doğru yönetirse, ipi de göğüsleyecek. Artık Galatasaray'ı koruyacak puan farkı da kalmadı çünkü…