Beşiktaş'ın Valerien İsmael ile seçtiği oyun düzeni hem sistem olarak hem de uygulama olarak baskı üzerine kurulu. Rakibi oynatmamak konusunda Beşiktaş'ın aldığı mesafeler var. Top rakipteyken baskıyı çabuk yapıp topu daha erken kazanmak isteyen Beşiktaş'ı görüyoruz. Bu sistemin diğer bir tarafı da top Beşiktaş'a geçtikten sonra olan bölümü. Giresun karşısında hücum zenginliği açısından baktığımızda bu taraf çok istenilen düzeyde olmadı. Batshuayi'nin bir tane net pozisyonu dışında Beşiktaş arzu ettiği gol pozisyonu zenginliğini yaratamadı.
Oyunda hakimiyet var, özellikle maçın ikinci yarısında daha çok rakip yarı alanda kalma isteği var ama bu durumu gol pozisyonuna çevirme noktası istenilen düzeyde olmadı.
Giresun, Beşiktaş'ın Rıdvan ve Rosier ile iki kanadı kullanma isteğini etkili bir şekilde durdurdu. Ghezzal'a da çok fazla alan bırakmadılar. Durum böyle olunca Beşiktaş, oyuna hükmeden, rakibi yarı sahasına hapseden bir oyunun ötesine geçemedi. Tabii Konyaspor ve F.Bahçe'nin de daha önce oynayıp kazanmış olması, puan farkının devam etmesi oyuncuları da psikolojik olarak yoran bir şey. Ligin boyu kısaldı ve puan farkı devam ediyor. Avrupa kupalarına katılma ümidini bir şekilde hedef olarak tutmak önemli. Ama bu farklar oyuncuyu etkiliyor, bunun maça yansıdığını da gördük.
Büyük takım oyuncularını soyunma odasında ne kadar motive etmeye çalışırsanız çalışın, onlar motivasyonlarını önlerindeki hedeften alırlar. Orası uzaklaştıkça takımın bunu hissetmesi de zorlaşır. Beşiktaş şu anda bu tür durumları da beraberinde yaşıyor. Sahada oynama isteği var ama bu hedef coşkusu olmayınca bazı şeyler eksik kalıyor.