Kısa bir ömrümüz var. Büyük kâinatta bir nokta bile değiliz. Yüz binlerce yıllık varlık âleminde 60-100 sene yaşayabiliyoruz en fazla.
Ama kinimiz, hıncımız, nefretimiz ömrümüzden de, cismimizden de çok daha büyük. Kâinatı yiyecek gibi yaşıyoruz.
Kanaatimiz yok, insafımız yok, merhametimiz yok. Baksanıza, adam annesini baltayla doğruyor. Ne adına? İmanı olsa, ahirete inancı olsa, teraziye çıkacağına inansa yapar mı bunu? Sanmıyorum.
Ötekisi karşıdakini öldürüyor sonra kendini -mezarın kapanmasıyla beraber çetin bir hesabın başladığını bilse veya inansa- bunu yapar mı?
Gelin. Bu bayram niyetlerimizi düzeltmeye, kalbimizi temizlemeye, ihlasımızı gözden geçirmeye bir yol arayalım.
Sokağa, caddeye rahmet nazarıyla bakalım.
Her kadını annemiz, bacımız bilelim.
Her delikanlıyı oğlumuz, kardeşimiz bilelim.
Her yaşlıyı dedemiz, babamız bilelim.
Her yaşlı kadını, annemiz, ninemiz bilelim.
Her çocuğu torunumuz bilelim.
Bayram sadece bayramlaşma değildir. Bayramı yaymaktır. Bayramı hissetmektir. Bayramı herkese dağıtmaktır.