Klasik fasılda yer alan sözlü, din dışı eserlerin büyüklerindendir. Fasıl içinde bestelerle yürük semâi arasında icra edilir. Çoğunlukla ağır aksak semâi ve aksak semâi, nâdiren de ağır sengin semâi usulleriyle bestelenir. Kaide olarak hemen her zaman terennümlüdür. Güfteli kısımla aynı veya değişik usulle bestelenebilen terennümler, ilk iki mısradan sonra ve başlı başına bir bölüm teşkil edecek uzunlukta ise, form "nakış ağır semâi" adını alır. Bu durum beste ve yürük semâi formları için de geçerlidir.
Ağır semâi formundaki eserler için tasnifin büyük önem taşımadığı zamanlardan kalma bir alışkanlıkla "aksak semâi" adının kullanılması yanlıştır. Çünkü aksak semâi bir usulün, ağır semâi ise bir formun adıdır. Bu form, güfte mısralarının aynı veya değişik ezgilerle bestelenmesine, mısra tekrarlarına ve terennümlerin yerleştirildiği yerlere göre değişik beste şemaları içinde kullanılmıştır: Sayılar mısraları, büyük harfler güfteli kısımları, küçük harfler terennümleri göstermek üzere 1A+a, 2A+a, 3B+a, 4A+a veya 1A+a+B, 2A+a+B, 3C+b+B, 4A+a+B veya 1A, 2A, 3a+ b+c, 4A gibi.
Değişik ağır semâi tiplerine örnek olmak üzere, Ebûbekir Ağa'nın müstear makamında ve aksak semâi usulündeki "O nev-resîde nihâlim ne serv ü kamet olur", İsmâil Dede'nin ferahnâk makamında ve ağır aksak semâi usulündeki "Dil-i bîçâreyi mecrûh eden tîğ-i nigâhındır" ve yine Dede'nin acem-aşiran makamında ve ağır sengin semâi usulündeki "Ey lebleri gonca, yüzü gül, serv-i bülendim" mısraları ile başlayan eserleri gösterilebilir.
Kaynak: Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi