İş yerinden ayrılmadan önce eşine telefon açıp "Yemekte ne var?" diye soruyorsun. Eve gidince ayaklarını uzatıp dinleneceksin, çocuklarınla oynayacaksın, biraz TV'de zap yapacaksın...
Hepsi bu, o an fazla bir şey istemiyorsun hayattan.
Servise biniyorsun, cepten internete girip ülkeden en son ne var ne yok diye bakıyorsun.
Haberlerde yine terör saldırılarını, Suriye krizini, yeni sığınmacıların geleceğini, havaların ısınacağını okuyorsun. Doğal gaz faturasının düşeceğine seviniyorsun.
Sonra kredi kartı borçların aklına geliyor, 'Öbür ay öderim' diye geçiriyorsun içinde. O an tek düşüncen; o sıcak eve ulaşıp biraz uzanmak.
Servis hareket ediyor, 'Trafik olmasa da eve erken gitsem' diye düşünürken bomba patlıyor, film kopuyor. Sadece bir ses dalgası, cehennem sıcaklığı hissediyorsun ve ölüyorsun.
Hepsi bu.
Hiç tanımadığın sınırı aşıp gelmiş bir canlı bomba hayatını elinden alıyor.
Ne uğruna öldün?
Ana dilde eğitim hakkı için mi? Demokrasi, barış için mi? Özyönetim palavraları için mi? Ordunun sınırda top atışına misilleme olsun diye mi? 'Savaş batıya da sıçrayacak' diyorlardı, onun ilk kurbanı mı oldun yoksa. 'Bahar geliyor' diye tehdit ediyorlardı ama daha bahara çok vardı. Artık bu soruları da soramayacaksın, çünkü öldün artık! İlk açıklamada ölen beş kişiydi, sonra senin ve arkadaşlarının da adı eklendi listeye. Şehit sayısı az olsaydı fazla gündemde kalmayacaktın ama 28 büyük rakam. Artık tüm dünya seni konuşuyor.
O serviste olmasan, sabah terörü lanetleyen mesajları, Türk savaş uçaklarının yaptığı bombardımanı, alınan tedbirleri okuyacaktın ama artık aramızda değilsin.
1.5 ay önce dünyanın öbür ucundan Peru'dan gelip Sultanahmet'te terör saldırısına kurban gidecek kadar kötü bir şansa da sahip olabilirsin.
Bombanın kurbanı olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu!
Lanet olsun teröre ve terörü destekleyenlere!
