Bazı kelimeler tek başına anlam kaybına uğruyor sanki. Önüne 'en', 'çok', 'pek' gelmeyen bir 'iyi'; iyidir işte, öyle kendi kendine iyi...
İyi ama güçsüz... İyi ama sürprizsiz... İyi ama heyecansız... İyi ama dikkat çekmiyor... İyi ama merak uyandırmıyor...
İyi ama iyiyi ne yapayım şimdi!?
Bakma, özünde iyi insandır.
Çok iyi çocuktur ya, öyle deme.
İyilikten maraz doğar.
İyilik yap denize at.
Sen bana fazla iyisin, iyisin.
Üstüme iyilik sağlık