Siyasette derin bir yarılma yaşanacağı, partileri de çok temel bir tercihle karşı karşıya bırakacağı kaçınılmazdı.
Son döneme damgasını vuran "milli ve küreselci" ayrışmasından söz ediyorum. Her partinin, hatta her sivil yapının içinde böyle bir ayrışma var ve tartışılıyor. Bildiğimiz klasik sağ-sol ayrışması biraz gerilerde kaldı. Adını koymasalar da bugün yedili koalisyon partileri içinde yaşanan krizlerin asıl nedeni de bu. Masayı oluşturan sağlı sollu 6 parti, uzun zamandır bu ayrışmayı "hukuk-demokrasi-uzlaşma" kılıfıyla gizlemeye çalışsa da HDP'nin masaya dahil edilmesi bunu açığa çıkardı.
CHP'lilerin deyimiyle HDP masayı "enfekte" etti.
Aslında öteki partilerin küresel güç merkezleriyle ilişkileri HDP'den çok da farklı değil. Ancak HDP'nin, küreselcilerin açık destek verdiği terör örgütü PKK'yla ilişkisi bu gerçeği çok daha net biçimde ortaya koydu ve masada kriz çıktı.
Masayı kuran CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu'nun işi bu nedenle hiç kolay değil. Sonunda CHP'den ayrılmak zorunda bıraktığı, ötekileştirdiği Muharrem İnce'ye muhtaç oldu.
İnce'nin milli meselelerdeki tutumu giderek yeni bir cazibe merkezi olurken, ittifak ortağı İyi Parti'yi de Yavuz Ağıralioğlu'nun yine "milli" hassasiyet taşıyan çıkışları sarstı. Bu yüzden bu iki siyasi aktörün ne yapacağı hem 7'li Masa'yı, hem de kendi siyasi geleceklerini yakından ilgilendiriyor.
İnce'nin nasıl karar vereceğini göreceğiz. Mahalle baskısı altında kalıp CHP'ye ve 7'li koalisyon masasına mı dönecek yoksa kendi yolunu mu seçecek? İkinciyi tercih edeceğini düşünüyorum. Dün Kılıçdaroğlu'nun yüzüne karşı, "Menfaat değil ilke ittifakı olmalı" demesi de bunu doğruluyor.
Tersini yapar ve masaya dönerse işi biter. Savrulan CHP'ye karşı İnce'nin önünde yeni bir alternatif oluşturma şansı var, bunu değerlendirip partileşirse kalıcı olur.
