İSTANBUL EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ
Şebnem Cihan (Sorumlu Hemşire): Salgın dönemi anneler için çok zor geçiyor. Çocuklarımıza bakacak kimsemiz yok. Oğlum Efe 10 yaşında. Salgın süresince hep ailemin yanına Ordu'ya gönderdim. Geçen yıl da yine Ordu'daydı. Ayrı geçirdik Anneler Günü'nü. Geçen ay İstanbul'a getirdim ama bu kez onu koruyacağım diye Anneler Günü'müz mesafeli olacak. Tek tesellimiz bir arada olmak.
Meliha Özdoğan (Hemşire): Oğlum Emir 3 yaşında. Salgının başında 1.5 yaşındaydı. Çok şükür babaannemiz çocuğuma bakıyor ama bu defa da hastaneden gelip, büyüklerimize de kovid bulaştırırız endişesi vicdan yükümüzü arttırıyor. Geçen yıl Anneler Günü'nde Kovid geçirmiştim. 3 ay yavrumdan ayrı kaldım. Oğlumun bronşiti, eşimin astımı var. Bu nedenle onları daha da çok korumaya çalışıyorum. Bu Anneler Günü'nde birlikteyiz.
Sancaktepe Şehit Prof. Dr. İlhan Varank Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Meryem Kalkavan (Hemşire): 16 yaşında Berra, 7 yaşında Beril adında ikizi kızım var. Salgın döneminde hem eve, hem çocuklara hem de hastalara yetişmeye çalışıyoruz. Maalesef bu salgın sürecinde sağlık çalışanlarının çocukları çok erken olgunlaştı. Evlatlarımıza doya doya sarılamayalı aylar geçti. Bu Anneler Günü de mesafeli geçecek.
Beyza Çelik (Hemşire): 3 yaşında Çınar adında bir çocuğum var. Ailemi hep korumaya çalıştım ama yakın zamanda ailece Kovid geçirdik. Bir yandan hastalarımıza koşarken, bir yandan da kendi ailemizi korumaya çalışmak zorlu bir süreç. Geçen yıl Anneler Günü'nde nöbetçiydim, oğlumdan ayrıydım. Bu defa nöbet yok ama hala Kovidli günler sürüyor. Bu anneler günü de yarım. Yine de mesafeli de olsa bir arada olmak güzel.
Sultangazi Haseki Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Yüksel Şentürk (Hemşire): Çocuk Servisinde çalışıyorum. Kovid geçiren çocuklara burada annelik yapıyoruz çoğu zaman. Ama kendi çocuğumuza hasretiz. Oğlum 2 yaşlarındaydı bu virüs dünyayı sardığında. Eşim de sağlıkçı. Annelerimiz de memlekette olduğu için oğluma nasıl bakacağımızı, onu nasıl koruyacağımızı şaşırdık. Kuzenim baktı Kerim Tuna'ya. Aynı evde ayrı odalardaydık. Kovid rakamları yükselince dalgalar bizi uzaklaştırıyordu. Dalgalar inişe geçince yakınlaşıyorduk. 3.5 yaşında oldu şimdi Kerim Tuna. Geçen yıl da Anneler Günümüz buruk geçmişti. Bu yıl da mesafeli.
Özge Atak (Hemşire): Dahiliye Yoğun Bakım'da görevliyim. Kızım Öykü 1.5 yaşında. Ben mesleğime tam koronavirüsün pik yaptığı dönemlerde başladım. Bu süreçte Öykü'ye sarılamamak, dokunamamak beni çok üzdü. Bu bizim ilk Anneler Günümüz ama mesafeliyiz. Daha güzel Anneler Günü göreceğimiz günler de gelecek. Aşı ile tünelin ışığını gördük zaten.
Ümraniye Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Kübra Öz (Hemşire): Çocuk Enfeksiyon Bölümü'nde çalışıyorum. Tayinim İstanbul'a çıktığında annem de benimle memleketimiz Afyonkarahisar'dan gelmişti. Ancak salgın başlayınca ona da bulaştırmamak için onu memlekete gönderdim. 1.5 yıldır hiç görüşemedik. Bayramlar oldu. Anneler Günü oldu. Ama biz hep ayrıydık. Salgın bizi ayırdı. Bu Anneler Günü de ayrıyız. İnşallah bu sefer son ayrılığımız olacak.
Zeynep Demir (Hemşire): Çocuk Enfeksiyon Bölümü'ndeyim. Salgın başladığında aileme bulaştırmamak için 4 ay otelde kaldım. Vakalar hafifleyince eve döndüm ama hep kendimi izole ettim. Onlara virüsü taşımamak için önlemler aldım. Ama yine de geçen nisanda annem Kovide yakalandı. 10 gün hastanede yattı. Zor günlerdi. İki Anneler Günü de salgının gölgesinde geçiyor. Bu Anneler Günü yine yarımız. Sarılacağımız günler gelsin artık.
