Savaş sektöründen sonra dünyanın en büyük 2'nci sektörünün geleceğine dair kaygının ifadesi değil bu. Kaygı, bizim sektörün geleceğine dairdir. Nitekim aynı kaygıyı, sektörün yerli temsilcileri duyuyor.
Yükselen hayat standartları, çalışan kadın sayısındaki artış, çekici bir görünüme sahip olma arzusu ve genç nüfus...
Türkiye'den söz ediyoruz. Hal böyle iken, talebin böylesine istikbal vaat ettiği ortamda; "sektörün sırtı yere gelmez" diyebilirsiniz.
Ama bizimkilerin gelebilir! Zira sorun, sektörün arz tarafında.
Küresel aktörlerin kapsama alanındaki Türkiye'de bizimkiler, ithalat kamçısı altında resmen inliyor.
Görünen yarım milyar $'lık ihracata karşılık; 1 milyar $'lık ithalat arasındaki ticaret açığı...
Sektörün talebi, her sanayici gibi önce "teşvik" ve vergi kolaylığı. Ama asıl istek; ithalatı vergiyle pahalılaştırma. Hatta kota koydurtma. Mümkün olsa, yüksek gümrük vergileri, yetmedi, yasaklama...
1980 öncesi zihin yapısıyla, Türk kozmetik sektörü, kendini var edemez. Strawberrynet.com örneği, "dönüşüm fırsatı" sunan belirgin bir "tehdit" oluşturuyor. İnternet'in temsil ettiği dünyanın dinamiklerini, fatura parçalama gibi yöntem avantajlarını, 200 ülkede iş yapıyor olmanın pazarlık gücüyle, Türkiye pazarına %70'lere varan fiyat avantajıyla giren şirketi, yasaklar durduramaz.
Üstelik Hong Kong merkezli dahi olsa 2 günde teslim ve tüm tüketici mükellefiyetlerini sunarken, küresel bir şirketi "yasayla, gümrükle, vergiyle" engelleyemezsiniz.
Çare, bizim kozmetikçilerin dönüşümündedir. 12 bin 500 endemik bitkisi ile dünya kozmetikçilerinin "fauna kaçakçılık alanı" haline gelen Anadolu'yu dolaşıp, yeni ürün geliştirmektir. Değer yaratmayan iş süreçlerini yeniden tanımlamaktır. Daha fazla kimya mühendisi çalıştırmaktır.
Ar-Ge'dir, inovasyondur.
Peki bu mümkün mü? Elin adamı burnunun dibindeki müşterisine binlerce kilometreden çok daha kaliteli ve çeşitli ürünü %70 daha ucuza getirip satabiliyorsa, pekala mümkündür.
Ancak bu sayede "yıkıcı çilek" tehdidine karşı koyabiliriz.