Psikolojide kötü olaylar karşısında insanların bu olayları bir an önce unutmaya çalıştıklarını ve o anlarda hafızalarının kapandığıyla ilgili bir şeyler okumuştum. Geçtiğimiz hafta 20 Kasım Çarşamba günü İstanbul, Güngören'de 2 kişinin hayatını kaybettiği bir minibüs kazası yaşandı.

Kazanın aşırı hız yüzünden olduğu açıklandı. Kiminle karşılaştıysam laf bir şekilde bu cinayete geldi. Kimse kusura bakmasın, bu kaza değil. O kazayı yapan da bir kazazeden çok benim nazarımda bir katil. Şimdi herkes bu kazayı hatırlıyor, ertesi günü bütün gazeteler bu cinayeti birinci sayfalarına taşıdı.

Peki şimdi ne olacak? Hiçbir şey. Bu da unutulacak? Tıpkı 13 Eylül 2010'da Tem Güney Yan Yol'da yaşanan toplu katliam gibi. O gün de kırmızı ışıkta geçen bir minibüs karşı yönden gelen tankerle çarpışıp 13 insanı öldürmüştü. O yolu her gün kullanan birisiyim. İnanın o günden bu güne değişen hiç ama hiç bir şey yok.

Güngören'deki kazadan sonra İstanbul Minibüsçüler Esnaf Odası Başkanı Koray Öztürk, her gün trafikte oldukları için kazalardan sonra toplumda minibüsler hakkında kötü bir algı oluştuğunu ama bunun tüm minibüsleri bağlamayacağını söylemiş. Neden şaşırmadım acaba? Bağlar Koray Bey. Hem de nasıl bağlar. Siz çocuğunuzu, karınızı, annenizi, kardeşinizi gönül rahatlığıyla bir minibüse bindirebiliyor musunuz? Yoksa otomobilinizi kullanıp minibüslerinizden izole mi yaşıyorsunuz? Bir de demişler ki önümüzdeki dönemde minibüs şoförlerinin 76 saatlik teorik ve pratik eğitimden geçeceğini söylemişler. 76 saatte siz bu minibüsçüleri eğitin, ben de kapımdaki kediye 76 saatte minibüs kullanmayı öğreteyim…