|
 |
 |
 |
|
|
|
Biz en son ne zaman ağladık?
KAMU VİCDANI.
Bütün Almanya ağladı...
İngiltere gözyaşı döktü...
Portekiz ve Brezilya da öyle... İşte benim Dünya Kupası'ndan aldığım mesaj: Ortak mutluluk yani sevinç gözyaşları... Ortak üzüntü... Yani gözlerden süzülen hüzün gözyaşları...
2002'deki Brezilya maçında bir genç kızımız ağladı diye nasıl da mutlu olmuştuk.
Bir daha soruyorum.
Sahi! Biz Ulusal Takımımız'ın arkasından en son ne zaman ağladık?
Yoksa ağlamayı mı bilmiyoruz? Daha kötüsü Ulusal Takım bizim için hiçbir şey ifade etmiyor mu? Hani diyorum biz milliyetçiyiz. Ülke sevgimiz, bayrak aşkımız her şeyin üstündedir. Peki Avrupa'nın gözyaşları ne oluyor?
Ulusal Takım'ı sevmeyi, ulusal formaya gönülden bağlı olmayı yeniden gözden geçirmeliyiz. Almanya elendiği zaman Alman seyircisinin haline bir bakın. Bir de İsviçre'ye elendikten sonra biz Türk ulusunun takındığı "Ne olmuş canım" tavrına... Alman seyircisi onca acıya rağmen İtalya'yı gönülden alkışladı. Biz olsak ne yapardık. Yuhalardık; ıslıklardık. Maçtan önce yaptığımız gibi maç sonrası da rakip seyirciyi döverdik!
NOT: Bizim Türk medyasını Dünya Kupası'nda izlemedim. Çünkü sokaktan geçen isimler bir uzman gibi yorum yaptı. "Bunlar futbol oynamayı bilmiyor" dedikleri İtalya ve Fransa finalde karşılaşacak. Ne söylesem ki? Benim gerçek meslektaşlarım için söyleyeceğim sözüm şudur: Öyleyse öl Sezar!
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
