Sezon öncesindeki en iddialı gövde gösterisiydi. Maçın özetinde eski ezberlerin kalmadığını, Beşiktaş'ın da Konya'nın da geçen sezondan farklı olduklarını söyleyerek başlayalım. Konya, taktik kurgusunu Beşiktaş'ın yapamadıkları üstüne kurmuştu. Bozmaya oynadılar ve bir hata beklediler. Mücadeleden vazgeçmeden, alanları iyi kapatarak ve rakibi kaleye kontrollü getirmeden sürdürmek istediler maçı. Uzun bir süre de başardılar.
Beşiktaş, eski kurgusunda sahaya çıktı ama sezondan kalan isteyen oyunundan çok uzak kaldı. Temel neden iki taneydi: Bekleri hücuma katılamadı. Gökhan Gönül ameliyat olmuş, Caner yedek kulübesinde kalmıştı. Savunan bir takım karşısında gedik oluşturmak için gereken iki şarttan da yoksun oynadılar.
Pozisyon bulamadılar ama fırsat yarattılar. Ama kazanmanın değil, hep beraberliği sağlamanın sınırlarındaydılar. Bildiğimiz Beşiktaş'tan çok uzak, garip bir şekilde aklın değil, paniğin etkisinde oynuyorlardı. Uyum ile ilgili problemleri olmaması gerekirdi, çünkü sahadaki yeni futbolcu sayısı "bir"di. Sadece Pepe'yi listeye yazmıştı Şenol Hoca.
Dolayısı ile Beşiktaş'ta bırakın yeni şeyler aramayı, eskiyi bile bulamaz haldeydik. Bırakın form durumunu, performans analizini, Beşiktaş'ı en üste taşıyan en önemli faktör , "isteyen-arayan" oyun ortada yok.
Bunun nedenini Şenol Güneş bulacaktır elbette. Takımı kazanma duygusundan uzaklaşmış bir halde ve topun kaleye kendi kend-i ne girmesini bekliyor. Eğer bir oyuncu grubu "o yapsın" demeye başlarsa, "merhaba kaybedilmiş sezon" şarkısı söylersin.
Önce Federasyon Kupası, ardından Süper Kupa... Konyaspor oyuncuları müthiş bir apoleti omuzlarına taktılar. Önce ligin ikincisinin (Başakşehir) hakkından geldiler, ardından birincisinin. Maçın içinde ve bitiminde sahaya ordu gibi dalan Konya taraftarlarının ise affedilecek tarafı yok. Oyuncularının ve teknik adamlarının görgülerinin ve iş ahlaklarının yanından bile geçemezler.
Sonuçta daha akıllı olan ve nasıl kazanacağını bilene gitti Süper Kupa. Tebriklerimiz Mustafa Hoca'ya, Atiker Konyasporlu oyunculara...