Asansörün halk arasındaki kuruluş öyküsüne göre, Devidas Ailesi'nin bugün adı bilinmeyen babasının bir gün merdivenlerde düşüp ayağının kırılması üzerine, sahil kesiminde oturan ve Devidas Ailesi'nin yakın dostu Nesim Levi Bayraklıoğlu, iki yerleşim arasında yaya ulaşımını kolaylaştırmak üzere tarihi asansörü yaptırır.
Asansör giriş kapısının üzerinde, İbranice'nin yanı sıra Fransızca "Ascenseur Construit Par Mon. Nissim Levy 1907'" yazılı kitabe bulunan asansör kulesi, taş yapı temeli üzerine tuğla örülü. Asansörün taş yapı bölümünün ardından balkona kadar iki kademede ufalarak devam eden tuğla döşemeleri, Marsilya'dan getirildi.
Çift kabinli olarak inşa edilen ve soldaki mekanizması su buharı, sağdaki ise elektrik enerjisi ile çalışır olarak faaliyete giren asansörün Mithatpaşa Caddesi girişindeki holün solunda hidrolik kazan dairesi, Halil Rıfat Paşa Caddesi çıkışının solunda ise makine dairesi yer alıyor. Asansörün varış noktasında, demir konsollar ile taşınan ahşap bir balkon bulunuyor, balkonun dökme demir korkulukları ise dönemin en güzel motif örnekleriyle süslü.
Tarihi asansör, yaptırıldığı günden itibaren kentin hizmetinde oldu. İki cadde arasındaki ulaşımı kolaylaştırmak amacıyla yaptırılan asansör, 1942 yılında Şerif Remzi Reyent'e satılıncaya kadar geliri Karataş Musevi Hastanesi'ne bağışlandı.
Reyent'in ölümü üzerine yeğeni Ayla Ökmen'e kalan ve bu süreçte bir süre kapalı kalan asansörün mülkiyeti, 1983 yılında İzmir Belediyesi'ne bağışlandı ve 1985 yılında restorasyondan geçirilerek her iki kabini de elektrikle çalışır halde düzenlendi. Kent ulaşımına 1992 yılına kadar hizmet veren asansör, 1992 yılına gelindiğinde İzmir Büyükşehir Belediyesince gerçekleştirilen ikinci restorasyon sonrası kent turizmine kazandırıldı.
