Koşuşturmayla geçen, üç günde üç başkenti sığdırdığınız bir gezinin dönüşünde, çok sevdiğiniz bir iş arkadaşınızın ölüm haberiyle işe başlamak, sözcüklerle anlatılamayacak bir acı.
Hele bu çok sevdiğiniz iş arkadaşınızla hukukunuz en az 20-25 yıl öncesine gidiyorsa...
Hele bu çok sevdiğiniz iş arkadaşınız, hayatınıza önem ve değer katan biriyse...

***
Savaş Ay öyle biriydi.
Yıllarca birlikte çok iyi işler yaptık.
Haberler, röportajlar, diziler...
Altından kalkamayacağı, kalkmadığı görev yoktu.
Gereğinde maymuncuk olur, mühürlü ağızları açardı.
***
Hastalığı ilerledikçe günlük mesaide zorlanmaya başladı.
"Gel" dedim, "Seninle bir pazarlık yapalım.
Hani senin çok tutulan 'Mola' köşen vardı ya... Onu haftada iki gün köşeye dönüştürelim. 'Mola' diyemeyiz logosuna; çünkü 'Mola' röportaj konsepti taşıyordu. Ama yatağından çok uzun yıllar öncesine, çocukluğuna kadar giden anılarını, sahne tozlarını, ayrıca yatağından dostlarınla-sanatçılarla yapacağın telefon sohbetlerini o köşeye taşıyabilirsin..."
Haftada iki gün ikinci sayfada ağır hastalığına rağmen hemen hiç aksatmadığı o köşe, sevgili Savaş Ay için hayat bastonu oldu.
***
İnsanın boğazının düğüm düğüm olduğu anlarda daha ne denebilir, ne yazılabilir ki...
Onun çok sevdiği, Başbakan Erdoğan'ı bile birlikte söylemeye ikna ettiği bir şarkı var: "Beraber yürüdük biz bu yollarda / Beraber ıslandık yağan yağmurda..."
Savaş yolun sonuna bizden önce vardı.
Hoşça kal kardeşim...